Muziek

U2 – Ziggo Dome

Zo moeten ze 37 jaar geleden ook gestaan hebben. In een vochtige kelder ergens in Dublin met zijn vieren in een rondje, een nummer doornemen wat nog niet in hun vingers zit.

Op het kleine podium aan het einde van de catwalk, in een nog lege Ziggo Dome staan Adam Clayton en The Edge met hun bas en gitaar om de nek, Larry Mullen jr zit achter zijn kleine kit en Bono krabt achter zijn oren en vraagt zich af waarom dit nummer eigenlijk zo lang is.

foto-1
Het is 16:30 en ik sta met een groepje radiomensen ademloos te kijken naar deze soundcheck. Op dit moment is het niet één van de grootste bands van de wereld. Het is geen megaproductie waarin ze staan te spelen. Het zijn vier gasten die zich een nummer proberen eigen te maken, een bandje.

Het voelt als een enorm voorrecht om hierbij te mogen zijn en er als een fly on the wall naar te kijken. Het voelt bijna net zo intiem als kijken naar twee mensen die heel intens staan te zoenen.

Entertainer als ‘ie is voelt Bono de behoefte om uit te leggen wat ze aan het doen zijn. Die middag, voor het begin van het eerste van de vier concerten in Amsterdam, hebben ze op het plein voor de Ziggo Dome een meisje gesproken die heel graag Two hearts beat as one wilde horen die avond. Op dat nummer was ze ooit getrouwd met haar vriend. En loyaal als de mannen van U2 zijn naar hun fans zetten ze dat nummer op hun setlijst. Ook al betekent het dat ze 30 minuten bezig zijn om zich het nummer weer eigen te maken.

foto-4

En passant vertelt Bono nog dat toen ze de plaat in 1982 aan het opnemen waren, zijn vrouw, waarmee hij net getrouwd was, vroeg hoe het album ging heten. War, vertelde hij haar, misschien niet zo’n romantische titel maar er komt wel een mooi liefdesliedje op.. Two hearts…. Prachtig verhaal om zo uit zijn mond te horen, tussen het pielen van The Edge op zijn gitaar door.

Als het nummer er in zit, wordt begonnen met het doornemen van een stuk van de show waarin visuals en muziek samenkomen. De vier lopen terug van het podium aan het eind van de catwalk naar het hoofdpodium. Al slenterend speelt The Edge bijna achteloos het intro van de Bullet the Blue Sky… Het valt me dan pas echt op dat er meer mensen in de Ziggo Dome lopen. De U2 crew is bezig met de laatste voorbereidingen.

Willie Williams, de man die sinds 1982 alle shows van U2 vormgeeft, loopt naar de catwalk om aan Bono duidelijk te maken waar hij tijdens dit gedeelte van de show moet gaan staan. De man is ook al 33 jaar bij de zaak dus, en zal wel een mooi gouden horloge hebben gekregen inmiddels. Daar staat U2 om bekend, loyaal aan hun crew, als ware het familie.

Tot slot van de soundcheck, we staan inmiddels al meer dan 40 minuten ademloos te kijken, wordt de opening van de show doorgenomen. Dit is gesneden koek, dat zie je zo. Adam Clayton zit op een krukje, Larry Mullen slaat wat lafjes op zijn trommels en deksels. Bono loopt inmiddels van de catwalk af en doorkruist al zingend de zaal, zelf nog het geluid checkend want dat moet overal goed zijn. Ik wil niet steeds naar hem kijken maar ik hou hem toch vanuit een ooghoek in de gaten… en ja hoor, hij loopt langzaam onze kant op. Doet zijn oortjes uit en als de rest van de band het voor gezien houdt komt ie tussen de club met radiomensen staan en begint op zijn gemak handen te schudden en te kletsen. Loyaal aan de radio in Nederland die als eerste land buiten Engeland U2 oppakten en zijn gaan draaien.

Om 17:40 staan we weer buiten de Ziggo Dome. En daal ik weer langzaam af richting aarde.

foto-2

Heel bijzonder om van zo dichtbij te zien dat hier ondanks de giga-status van U2 in de basis nog steeds vier jongens staan die een bandje zijn begonnen. En daaraan en aan elkaar loyaal zijn gebleven.

foto-5

foto-6

foto-3

En dan moet het concert nog gaan beginnen…

Meer van deze prachtige foto’s gemaakt door Ben Houdijk vind je hier!