Mumford & Sons maakt zelfs van Ziggo Dome een kleine zaal

Een intiem optreden geven voor 17.000 man, deze band kan het.

We zijn inmiddels twaalf jaar en vier albums verder sinds de oprichting van Mumford & Sons en nog steeds zie ik een bandje spelen alsof ze niets anders willen.

Nog geen twaalf uur voordat ze 17.000 bezoekers in de Ziggo Dome gaan vermaken speelde de band een akoestische set voor 3FM luisteraars in de foyer van Tuschinski. En de intentie is niet anders. Altijd oprecht en authentiek, althans in mijn oren. Het voelt bijna alsof je ze ook kunt tegenkomen op een open podium in een kleine Engelse pub. Waar ze met net zoveel plezier muziek maken.

Een klein beetje voelt dat ook zo vanavond. Natuurlijk is een volle Ziggo niet te vergelijken met een bruine kroeg. Maar wat wel helpt is dat tijdens deze Delta Tour Marcus Mumford en zijn kompanen ervoor gekozen hebben om het podium middenin de zaal te zetten. Waar je dus ook staat of zit, je bent nooit ver weg van het podium. Een slimme zet die makkelijker lijkt dan het is. Als band heb je niet de normale focus van de zaal die voor het podium staat, maar moet je je aandacht over 360 graden verdelen. Je ziet dan ook een uitgekiende choreografie op het podium, waarbij Marcus, Ben, Ted en Winston nooit dezelfde kant op staan te spelen. Zonder dat het overigens een trucje wordt. Als in een ware boxring gaat de actie op het podium alle kanten op. Een klein applaus voor de geluidsmannen is ook wel op zijn plek, want waar je ook zit of staat, het klinkt allemaal even prima.

Het gevoel dichtbij de band te staan wordt nog eens versterkt als Marcus een meisje vlak voor hem ontdekt dat wanhopig op zoek is naar haar verloren telefoon. Niet te beroerd om te helpen roept hij het publiek op om mee te zoeken en als iemand vanuit de zaal voor de grap roept dat hij hem heeft gevonden, maar dat natuurlijk niet heeft, spreekt de zanger hem bestraffend toe. “Geen grappen over telefoons, dat is tegenwoordig ons leven. Weet je wat ga voor straf maar de zaal uit.” Om vervolgens te verzuchten: “Dit was wel een heel saai moment in de show, we moeten in het vervolg maar een Mumford & Sons Lost and Found in de zaal opstellen.”

De band doet er alles aan om deze intieme sfeer vast te houden. Ik heb het ze vaker zien doen, maar als na de beukende versie van The Wolf de band even van het podium gaat om vervolgens met zijn vieren rondom één microfoon Cold Arms zingen, wordt het in de grote Ziggo Dome muisstil. Met één gitaar en vier stemmen ruim zeventienduizend man boeien is en blijft magisch.

Samen met de supportact Gangs of Youth wordt er nog een bloedstollend mooie cover, Blood van het Australische The Middle East, gespeeld. Om daarna weer richting de euforie van publieksfavoriet I Will Wait te gaan.

En zoals dit optreden begon met Guiding Light, het tweede nummer van hun laatst verschenen album, eindigt het met het allerlaatste nummer op dit album: Delta. Met een grote confetti-explosie word deze avond afgesloten. Van intiem tot extatisch, Mumford & Sons live blijft een fantastisch muzikaal feest.