De stootkracht van Whitesnake

‘Veel mannen zingen over hun jongeheer. Maar weinigen gaan zo ver dat ze er hun band naar vernoemen.’ De uitspraak is van Boy George, maar hij had niet raker kunnen zijn. Bij Whitesnake draait namelijk alles om de onderbuik. De plek waar liefde en seks elkaar treffen en David Coverdale’s kreunende melodieën hun stootkracht vandaan halen.

Deep Purple

Wanneer zanger Ian Gillan in 1973 Deep Purple de rug toekeert, ziet gitarist Ritchie Blackmore zijn kans schoon om de band een bluesier koers te laten varen. Zijn ideale zanger is Paul Rodgers, maar die slaat het aanbod af. Met David Coverdale haalt Purple een perfect alternatief in huis. Het 22-jarige broekie – naar eigen zeggen stuurde hij bij wijze van ‘sollicitatie’ een foto van zichzelf in padvinderskostuum – is namelijk gezegend met een krachtige bluesy stem en een pathos die in stadions en op festivals zelfs de achterste rijen weet te bereiken. Daarmee legt Coverdale de basis voor een meer dan vier decennia durende carrière, waarvan het overgrote deel onder het banier van Whitesnake.

Whitesnake

Hoewel de personeelsbezetting jarenlang drie voormalige Purple-leden herbergt, klinkt Whitesnake minder klassiek- en metalgeoriënteerd. De nadruk ligt op groots gearrangeerde bluesrocksongs, die live aanvankelijk beter uit de verf komen dan in de studio. Met de lp Saints & Sinners valt alles op zijn plek. De muzikanten spelen op de toppen van hun kunnen, de sound is super (met dank aan de Purple- en latere Iron Maiden-producer Martin Birch) en de songs zijn geweldig. De grote doorbraak komt echter pas als Whitesnakes platen ook in de VS worden uitgebracht en de band, in het kielzog van Bon Jovi en Aerosmith, clipzender MTV domineert.

Daar ontwaren we naast David Coverdale onze eigen Adje Vandenberg, die zich via de klassieker Burning Heart al eerder in de picture had gespeeld. Tussen Coverdale en de gitarist klikt het niet alleen compositorisch, maar ook op persoonlijk vlak goed. Reden waarom ‘the dutch windmill’, die wegens problemen met zijn pols uiteindelijk af moet haken, bij Whitesnakes concerten in Nederland regelmatig zijn solo in de wereldhit Here I Go Again ten beste komt geven.

David Coverdale

Hoewel Whitesnake in de bijna veertig jaar van zijn bestaan talloze virtuoze muzikanten zag komen en gaan, is er maar één man die de microfoon – en niet te vergeten het bijbehorende statief – mag hanteren en dat is David Coverdale. David zingt blues met poeha. Hij is iemand van het grote gebaar. Hij schmiert en zet zwaar aan, op zo’n manier dat alle nootjes en zuchtjes goed te horen zijn. Zijn Roger Moore-achtige spreekstem en nimmer aflatende energie zorgen er bovendien voor dat hij altijd een sterke indruk achterlaat. Charmeur Coverdale staat echter niet alleen op het podium om zelf goede sier te maken, maar vooral om samen met het publiek een gezellig en feestelijk avondje te vieren. En dat is bij muzikanten met een ‘palmares’ als de zijne lang niet altijd het geval.