Lauryn Hill ruled AFAS Live

Van sommige platen kun je je echt niet voorstellen dat ze inmiddels meer dan 20 jaar oud zijn. Ten van Pearl Jam is zo’n plaat, of Nevermind van Nirvana. Dat heeft natuurlijk met je eigen leeftijd te maken, maar ook met de enorme impact die sommige albums hebben gehad en nog steeds hebben. Muziek is soms tijdloos.

Nog zo’n album dat destijds ruimschoots heeft doorstaan is The Miseducation of Lauryn Hill.

Ze is bekend van The Fugees, die een doorbraak hadden met het album The Score in 1996. Die plaat leverde de band een enorm succes op met singles als Killing me Softly en Fu-Gee-La. Het succes leidde ook tot het een soort van permanent in de ijskast zetten van The Fugees. Wycleff Jean, Pras en Lauryn Hill namen een break om hun solocarrières verder uit te bouwen.

En uit deze break werd in 1998 het album The Miseducation of Lauryn Hill geboren. Genomineerd voor 10 Grammy’s waarvan er vijf mee naar huis werden genomen door Lauryn. Nummers als Doo Wop (That Thing) en Everything is Everything werden instant klassiekers en daarmee werd het album ook zo’n tijdloze plaat.

Verschillende mensen uit mijn omgeving reageerden verbaasd als ik riep dat The Miseducation of ook al weer 20 jaar oud is. Lauryn zelf maakt er geen geheim van. De naam van deze tour is dan ook: The Miseducation of Lauryn Hill 20th Anniversary Tour.

Het album wordt op twee nummers na (I Used To Love Him en Sweetest Thing) in zijn geheel gespeeld. Aangevuld met twee Fugees nummer. Dat lees ik tenminste op setlist.fm. Zelf kan ik dat niet controleren, omdat ik van het management alleen de eerste drie nummers mag fotograferen maar daarna toch echt de zaal moet verlaten.

Meer dan het begin, waarin Lauryn nog wel wat problemen met haar microfoon geluid lijkt te ervaren, ze gebaart in ieder geval heftig naar haar monitor mixer, heb ik niet gezien helaas. Ook moet we de foto’s vanaf één plek achter in de zaal worden gemaakt. Dat levert niet veel variatie op maar laten we eerlijk zijn daar gaat het niet om.

Waar het om draait is dat een tijdloos album nog steeds door duizenden wordt herkend en erkent. Voor sommigen misschien een recente ontdekking, voor anderen een herinnering uit hun jeugd.

Als Lauryn het podium betreedt (prima op tijd overigens) klinkt er groot gejuich en gaan er duizenden mobieltjes de lucht in. Enige jaloezie maakt zich van me meester als ik de zaal uit moet. Hopelijk komt ze deze zomer nog terug voor een festival, zodat ik me weer even 20 jaar jonger kan voelen.