Muziek
Mumford & Sons. 23 mei Ziggo Dome
Voor wie Mumford & Sons vaker live heeft gezien had de show van maandagavond wellicht niet veel verrassingen. De vier mannen op een rij, vooraan het podium. Het kleine akoestische nummer “Cold Arms” rondom 1 microfoon. Het zijn vaste waarden tijdens een Mumford & Sons optreden.
Ze brachten een mooi overzicht van hun oudere albums: 6 nummers van Wilder Mind, 4 nummers van Babel en 3 van hun debuut plaat Sigh No More.
Was het daarmee een doorsnee optreden. Hell No!
Ik heb Marcus Mumford nog nooit in zijn eentje door de zaal zien lopen. Voorzien van slechts één beveiliger, de gemiddelde Mumford & Sons fan is blijkbaar niet gevaarlijk. Overigens duurde het wel even voordat de Ziggo Dome door had dat Marcus door het publiek liep.
Een machtig moment ontstond tijdens het nummer Believe. Duizenden telefoonlichtjes gingen massaal aan en maakten de Ziggo Dome tot een dansend sterrenstelsel.
En Baaba Maal. De Senegalese legende waar Mumford & Sons onlangs een EP mee hebben opgenomen. Winston Marshall, de banjo speler van de band, heeft meegespeeld op het laatste album van Baaba Maal. En snel daarna was er de EP Johannesburg. Waar Baaba Maal weer meezingt met de hele band.
Baaba vierde zondagavond in Parijs nog zijn verjaardag met als resultaat dat ie maar net op tijd met de trein in Amsterdam arriveerde. Het feestjes was iets uitgelopen.
De Ziggo Dome moest wellicht nog wat wennen aan deze nieuwe, wat Afrikaans klinkende nummers, maar voor mij behoorde deze nummers tot het hoogtepunt van de avond.
Wat weer minder verrassend is dat Mumford & Sons zichzelf wederom bewijzen als een ongelofelijke goede live band. Het spelplezier spat er nog steeds, na zoveel jaren, vanaf. En dat verveelt nooit.
