De grootste fan van: Mumford & Sons

Karina tekent, wat de band voor haar betekent.

Het was niet een bepaald nummer waardoor Karina overstag ging. Het was de complete show die ze niet van haar netvlies af kon krijgen. Dat moest eruit en dat leverde bloed, zweet en tranen én een serie mooie schilderijen op.

Wanneer hoorde je voor het eerst van Mumford & Sons?

Dat was toen ik in een café werkte. Ik was eerlijk gezegd niet gelijk helemaal fan. In hetzelfde jaar kreeg ik tickets van 3FM tickets voor Pinkpop 2012, daar ben ik wel naar ze gaan kijken.

Wanneer sloeg de vonk dan echt over?

Ik woonde voor twee jaar in Amerika en een vriendinnetje daar was super fan van ze. Toen ik weer terug in Nederland was en zij hoorde dat ze in Amsterdam kwamen optreden riep ze gelijk: “Daar wil ik heen met jou!” Tickets geregeld, hotel geregeld en op de dag van het concert zijn we om 8:00 uur ’s ochtends in de rij gaan staan om helemaal vooraan te komen. Daar begon het eigenlijk voor mij! Vanaf het moment dat ze begonnen kwam er zoveel op mij af. De vuurregen, de opbouw van de muziek en hoe alles één explosie creëerde in de zaal. Ik dacht meteen: “Dit wil ik schilderen.”

Hoe heb je dat gedaan?

Een week later stond het nog steeds op mijn netvlies. Ik heb een canvas gekocht, ik heb een cdtje van Mumford & Sons opgezet en ik ben gaan schilderen. Ik ben een half jaar bezig geweest met het eerste schilderij, soms kon ik er ook echt weken niet tegenaan kijken. Ik ging door modder heen daarin en vond het heel moeilijk om af te krijgen, omdat ik zo graag wilde laten zien hoe ik het in mijn hoofd had. Maar goed, een half jaar later, alle cd’s tig keer gehoord en ik was fan.

Je liet weten dat één van je tekeningen met Mumford & Sons meereist. Hoe zit dat?

Ja klopt! Ik was dus met die vriendin aan het wachten bij het concert in de Ziggo Dome. Het was barkoud en om de tijd door te komen had ik wat tekenspulletjes meegenomen. Het leek me toen wel leuk om Mumford & Sons te schetsen. Ik wist toen niet eens hoe ze er precies uitzagen, dus met mijn mobiel erbij en wat advies van vriendin ben ik gaan tekenen. Toen heb ik een soort van spotprentje gemaakt en na het concert heb ik dat ding op het podium gegooid. Daarna heb ik er nooit meer aan gedacht. Tot een half jaar terug een foto oppopte op social media en erbij werd verteld dat ze deze tekening al jaren in hun gitarenkoffer hebben. Ik dacht eerst: Wat een leuk tekeningetje.” Toen keek ik nog eens goed. “Huh. Dat is mijn tekening!” Dat ding reist dus al drie jaar met ze mee. Het komende concert in de Ziggo Dome ga ik een nieuwe aan ze proberen te geven.

Hoe vaak heb je ze nu gezien?

Drie keer. Eén keer op Pinkpop, één keer in de Ziggo Dome en op Lowlands, toen ben ik ook backstage geweest.

Backstage op Lowlands bij Mumford & Sons?

Ja, ze kwamen op de derde dag op Lowlands, dus ik heb de dagen daarvoor al kunnen oefenen om zo snel mogelijk vooraan te komen.

Wacht even. Geoefend om vooraan te komen. Wat moet ik me daarbij voorstellen?

Nou, eerst moet het festivalterrein open. Er zijn verschillende stukken die op verschillende tijden opengaan. Telkens kom je een stukje verder, maar je moet wel elke keer rennen naar het volgende hek, om daar weer zo dichtbij mogelijk bij de ingang te staan van het volgende hek. Zodoende heb ik kunnen oefenen – en bij heel veel andere bands vooraan gestaan.

Hoe kwam je dan backstage?

Op een gegeven moment op dag drie stond ik bij een hek waar niemand stond. Ik liep naar het tweede hek wat openstond en liep ook zo door naar het derde hek, wat ook niet dichtzat. Toen liep ik nog wat verder door en voor ik wist zag ik alle bussen staan van Mumford & Sons. Ik kon mijn ogen niet geloven en dacht: “Wow, ik moet hier echt de hele dag blijven.” Ik durfde niet verder te lopen, want ik was toch bang dat ze mij van het terrein af zouden gooien. Uiteindelijk ben ik maar bij het hoofdpodium gaan staan en daar waren wat podiumwerkers bezig die mij zagen en vroegen wat ik er zo vroeg deed.

Toen heb je de rest van de dag gewacht?

Ja. Toen ik uitlegde dat ik er voor Mumford & Sons was hebben ze mij de hele dag verzorgd, broodjes gebracht en koffie. Ook de security was heel zorgzaam en bewaakte mijn plekje als ik even naar het toilet moest. Uiteindelijk was er ook een roadie, die liet ik mijn tekeningen zien. Nog voor het concert was begonnen gaf hij mij een setlist! En na het optreden kwamen security en roadies naar me toe met plectrums en een extra setlist. Een stagewerker seinde mij over het hek te klimmen en nam mij nog eens naar achteren toe. Daar stond ik bij de cases van Mumford & Sons. Zij zaten al in de bus denk ik, ik heb ze niet gezien.

Wat betekent de muziek van Mumford & Sons voor jou?

Ze hebben hele waardevolle songteksten die echt heel diep gaan. Dat in combinatie met de muziek is het voor mij. Ook is het de uitstraling die ze als band hebben, hoe ze als band zijn, dat ze niet boven mensen staan. Die bescheidenheid maakt dat ik trots fan kan zijn.

Wat is je favoriete nummer?

Eigenlijk vind ik alle nummers goed, maar er is er voor mij eentje die erbovenuit piekt en dat is Below My Feet.

Wat zou je nog tegen Mumford & Sons willen zeggen?

Dat ik schilderijen van ze heb gemaakt! Die zou ik wel heel graag willen laten zien. Dan zou ik ze ook gelijk vragen om toestemming om schilderijen van ze te verkopen, mocht ik dat willen.