Muziek
Review
Kurt Vile & The Violators
In samenwerking met Patronaat organiseerde Caprera het enige concert van Kurt Vile & The Violaters dit jaar in Nederland. Het optreden zou dus al vrij exclusief zijn, maar door de locatie werd het nog een stuk unieker. Caprera is misschien wel een van de mooiste openluchttheaters die ons land telt, gelegen in een duinpan tussen de duinen en het bos van Bloemendaal.
Het is begin juli, de dagen ervoor heeft het aardig geregend, maar vanavond lijkt alles mee te zitten. Het is droog, de lucht strakblauw en de vogels kwetteren er flink op los. De ervaren bezoekers brengen kussens en plaids mee, en hier en daar zie ik zelfs flessen wijn tevoorschijn komen.
In het voorprogramma staat de Amerikaanse singer-songwriter Will Johnson, al lijkt het publiek voor hem nog niet helemaal klaar te zijn. Veel aandacht is er niet, al wordt dat meer wanneer hij bij het vierde liedje vertelt over zijn samenwerking met zijn vier jaar geleden overleden vriend Jason Molina – wat volgt is een hartverscheurend, indringend nummer dat ze samen schreven.
Kurt Vile komt op eigen Vileaanse wijze het podium op: hij neemt de tijd. Doet het rustig aan. Hij checkt zijn enorme verzameling effectpedalen, moppert over de hoeveelheid bier dat voor hem klaar staat en groet met: “Hi we are Guns N’ Roses”. Samen met zijn band The Violators opent hij met ‘Jesus Fever’, gevolgd door ‘I’m an Outlaw’, waarvoor hij de gitaar omruilt voor een banjo die hij zodanig bespeelt dat het ineens een rauw, stoer instrument lijkt.
De bijna veertiger komt minder introvert over dan voorheen, maar zijn gezicht verbergt hij nog altijd achter zijn lange haren – waar dan weer regelmatig liefdesbetuigingen als ‘I love ya’ en vreugdekreetjes achter vandaan komen. Alleen al vanwege de virtuositeit van zijn band The Violators, komt de avond al snel los. Op een gegeven moment geeft Kurt zijn band zelfs even de volledige spotlights, en jammen Jesse Trbovich en Rob Laakso samen op de synthesizer. Het zou zomaar kunnen dat Kurt zelf een snelle plaspauze neemt. Naar het einde toe zetten ze met zijn allen nog een tandje bij en tijdens ‘Freak Train’ speelt Laakso virtuoos de saxofoon. Na ‘Wild Imagination’ gaan de heren het podium af, maar komen uiteraard terug voor een korte toegift. Na deze avond in Caprera hoop je eigenlijk nog meer dat Kurt Vile ooit nog eens zo groot wordt als zijn oude band The War On Drugs, die later dit jaar in AFAS Live staat. Je gunt het hem zo. Alhoewel, dan zou hij ook niet meer op een plek als Caprera kunnen spelen, en dat wens je jezelf dan eigenlijk weer niet toe.
