Festival
Dance the Night Away op Once In A Blue Moon!
Nederland is een festivalland. De schatting is dat er dit jaar zo’n 836 festivals worden georganiseerd, waar ruim 18 miljoen mensen naar toe gaan en ondanks dat grote aantal is er nog steeds ruimte voor nieuwe.
Afgelopen zaterdag vond in het Amsterdamse Bos de eerste editie van het Once In A Blue Moon festival plaats. Gespecialiseerd in het americana en roots genre. In de volksmond ook wel country genoemd en dan in de breedste zin van het woord. Van country-rock (Drive-By Truckers) naar old school country in een nieuwe jasje (Sam Outlaw) tot Noord-Afrikaanse blues (Bombino). Met als onbetwiste headliner de 77-jarige David Crosby (The Byrds, Crosby Stills & Young).
Op de mooie locatie in het Amsterdamse Bos zijn 3 podia neergezet, 2 reguliere festival tenten en de Honky Tonk stage die een toepasselijk uiterlijk heeft gekregen. Alsof je een boerenschuur in de Midwest van Amerika binnenloopt. Ondanks dat hier de wat onbekendere bandjes spelen is dit podium vaak te klein en staan de mensen rijen dik voor de ingang.
Er zit ook een persoonlijk tintje aan dit festival. In een ver verleden ben ik muzieksamensteller op 3FM geweest en eind jaren negentig heb ik me hard gemaakt voor een toffe plaat uit het country rock genre; Dance The Night Away van The Mavericks. Mijn bescheiden bijdrage toen heeft er aan meegewerkt dat deze band hun enige Top 40 hit in Nederland heeft gescoord. En laten The Mavericks nu juist deze editie van Once In A Blue Moon afsluiten! Alle reden om tot het laatste moment te blijven.
Naast de muziek biedt het festival meer. De eettentjes zijn in stijl, de Amsterdamse platenwinkel Concerto heeft een verkoopstand waar ze ook signeersessies organiseren en er zijn speciale biertjes te verkrijgen. Daar zit trouwens nog wel ruimte voor verbetering in. De rijen voor het eten worden op sommige momenten behoorlijk lang. Ieder nieuw opgezet evenement heeft tenslotte zo zijn kinderziektes.
De weersomstandigheden zijn deze dag wel echt Hollands. De zon wordt afgewisseld met flinke stortbuien, maar voor beide weertypen is er voldoende onderdak om niet te verbranden, dan wel zeiknat te worden.
En wat ook prettig is, is dat er ‘maar’ drie podia zijn, waardoor je eigenlijk weinig van het muzikale aanbod hoeft te missen. Van elke band of artiest kun je makkelijk iets meepakken. Alleen de Honky Tonk binnen komen is dus wat lastiger. Daar moet je op tijd binnen zijn om bijvoorbeeld Tim Knol samen te zien spelen met de Bluegrass Boogiemen.
Once In A Blue Moon is een welkome toevoeging aan de festivalagenda in Nederland wat mij betreft. Tijdens ‘mijn’ hit van The Mavericks, dans ik de nacht nog één keer flink weg en loop dan richting de pendelbus die me soepel naar het treinstation brengt. Volgend jaar weer graag!
