Belofte aan Boba Fett

Schrijver én groot Star Wars fan Menno Pot trok lades vol herinneringen open op Star Wars Identities.

Op de zolder van mijn ouderlijk huis staat een opbergdoos met Star Wars-speelgoed uit de jaren tachtig. Ik kocht en kreeg het grootste deel ervan toen ik tussen zeven en elf jaar oud was, zo’n beetje tussen 1982 en 1986.

Natuurlijk zitten alle hoofdfiguren erin: drie verschillende Luke Skywalkers (beige woestijntenue, pilotenuniform, zwart kostuum), Han Solo, Chewbacca, prinses Leia, Yoda, R2D2 en C3PO. Die laatste kon je helemaal uit elkaar halen en als een hoop losse robotledematen in een meegeleverd plastic netje doen (in The Empire Strikes Back werd ‘3PO’ aan flarden geschoten en in een net vervoerd, vandaar).

In die speelgoeddoos wonen ze al een jaar of dertig vreedzaam samen met de bad guys: Darth Vader (met plastic cape die voortdurend losging), een Stormtrooper, een Imperial Stormtrooper, Jabba The Hutt, een statige Imperial Guard met rood masker en rood gewaad, een Scout Trooper op een speeder bike en het vervaarlijke witte ijsmonster Wampa van de ijsplaneet Hoth, elastiek in zijn machtige arm, zodat hij een mep met zijn enorme klauw kan geven.

Een paar jaar geleden wees iemand me erop dat dat originele Star Wars-speelgoed uit de eighties aardig wat geld kan opleveren, maar ik heb er nooit over gepeinsd om de boel op eBay of Marktplaats te zetten, al speel ik er al meer dan dertig jaar niet meer mee.

Toen ik de tentoonstelling Star Wars Identities in CineMec Utrecht bezocht en al die levensgrote Star Wars-figuren zag staan in hun vitrines, dacht ik nog vaker aan mijn speelgoedfiguurtjes dan aan de films, want die films bekeek ik destijds één keer in de bioscoop en in later jaren nog een paar keer keren vanaf een VHS-videoband of dvd, maar niet veel vaker.

Die poppetjes, daarentegen, woonden in mijn slaapkamer. Ik nam ze mee naar bed. Ze lagen naast mijn hoofdkussen of stonden zwijgend te kijken hoe ik in slaap viel, in slagorde opgesteld op mijn bureautje. Nu stond ik tegenover ze. Star Wars Identities. De tentoonstelling smeet me van jeugdsentiment naar jongetjesopwinding en weer terug. “Die had ik!” dacht ik steeds wanneer ik een figuurtje uit mijn speelgoeddoos levensgroot voor me zag opdoemen.

Star Wars Identities trok in mijn hoofd laadjes met herinneringen open waarvan ik niet wist dat ze bestonden: van veel figuurtjes bleek ik nog te weten waar ik ze kocht of van wie ik ze kreeg.

“Deze ken ik niet,” hoorde ik twee mannen zeggen. Ik keek over welk kostuum ze het hadden en ik voelde een schokje: die kende ik wel. Het was het zeegroene, gebutste en gedeukte harnas van de premiejager Boba Fett, die in Return Of The Jedi voor de boosaardige Jabba the Hutt werkt en gruwelijk aan zijn eind komt: hij valt in de bek van de Sarlacc, het monsterlijke gat in de grond.

Poing, daar schoot in mijn hoofd weer een laadje met informatie open. Ik wist weer precies hoe ik aan mijn Boba Fett-poppetje kwam. De Star Wars-figuurtjes zaten gevangen in een plastic vormpje dat op een kartonnen kaart was bevestigd. Je moest de naam van het figuurtje uitknippen en als je een bepaald aantal naampjes bijeen had gespaard, kon je die op een vel papier plakken en naar de fabrikant sturen, die je dan een gratis ‘bonuspoppetje’ terugstuurde.

Zo kwam ik aan Boba Fett. Toen ik in CineMec tegenover hem stond, voelde ik de behoefte hem dat te vertellen, maar ik besloot het bij een glimlach en een blik van verstandhouding te laten. Als gewetenloze premiejager deed jij álles voor geld, maar ik zal jou nooit verkopen hoor, Boba Fett. Dat beloof ik.