Fans

Interview

De grootste fan van: Prince

Al sinds 1984 fan van Prince, dan heb je wel wat te vertellen. Lees het bijzondere fan-verhaal van Christine Mebius!

Tickets voor My Name Is Prince

Na een paarse regen van aanmeldingen op onze oproep ‘wij zoeken de grootste fan van Prince’, kozen wij voor de 54-jarige Christine Mebius. Niet alleen is zij al bij zo’n 50 optredens geweest, ook had zij een aantal wel heel bijzondere ontmoetingen met Prince. Een privé-soundcheck bijvoorbeeld.

Hoe is de liefde voor Prince ontstaan?

Dat is begonnen in 1984, na de film Purple Rain. Ik had van tevoren al wel wat nummers van hem gehoord en toen begon de interesse al een beetje, maar na die film is de liefde voor hem echt ontstaan. Ik was daar met een vriendin heen en toen we de film uitliepen zei ik tegen haar: “Hem ga ik op een dag ontmoeten”. Ze keek me aan en zei: “Jij bent gek” maar ik wist het gewoon zeker. En inderdaad, ik kreeg gelijk.

Wanneer zag je hem voor het eerst live?

Dat was in 1988 in De Kuip. Ik was toen alleen zo hysterisch, ik kon alleen maar huilen. Hij kwam op en vanaf dat moment begonnen te tranen te lopen. Ik heb uiteindelijk helemaal niks van het concert meegekregen, zoveel emoties waren er. Toen we uiteindelijk buiten stonden hebben we maar gelijk op de zwarte markt tickets gekocht voor 110 gulden en zijn we de volgende dag weer gegaan. Dit keer helemaal vooraan, waar ik gewoon zijn energie kon voelen. Alles was toen goed en vanaf dat moment heb ik gelukkig kunnen genieten van het concert!

En hoe vaak heb je hem uiteindelijk live gezien?

Rond de 50 keer! Niet eens van alle concerten had ik tickets, want soms werd ik ook gewoon uitgenodigd. Zo mocht ik een keer mee met een popjournalist of werd ik uitgenodigd door de manager of gewoon door Prince. Op die manier ben ik ook veel achter de schermen geweest en heb ik hem heel vaak van dichtbij gezien. Niet veel met hem gepraat, maar er was altijd een moment, hij herkende me wel.

Uitgenodigd door Prince, hoe ging dat dan?

Daar heb ik een prachtig verhaal over! In 1993 heb ik een actie opgezet om Prince namens de Nederlandse fans 400 rode rozen te geven, met aan elke roos een kaartje met daarop een persoonlijke boodschap van een fan. Prince vond dit zo geweldig dat ik met mijn drie vriendinnen, Astrid, Nancy en Tonia, uitgenodigd werd om zijn soundcheck bij te wonen. In een compleet lege Brabanthallen in Den Bosch heeft hij vier stoeltjes voor het podium neer laten zetten en samen met de NPG (The New Power Generation, begeleidingsband van Prince van 1990 tot aan zijn overlijden in 2016, red.) twee uur lang alleen voor ons vieren gespeeld. De rozen mochten we zelf overhandigen, maar hebben we uiteindelijk door de security laten overhandigen. We waren zo overweldigd, we vonden het goed zo. Voor het daadwerkelijke concert begon, kwam één van de leadgitaristen, Levy, nog naar ons toe om te vertellen wat Prince zijn reactie was: “This has made my day!”.

Een paar weken later zou Prince zijn laatste concert geven in Londen als ‘Prince’, daarna ging hij verder onder een andere naam, maar heel veel fans dachten dat dit het laatste concert ooit zou zijn. Ook ik, dus ik moest en zou naar Londen. Ik had geen ticket, helemaal niks, maar ik dacht als ik hem maar één minuut zie dan is het goed. Ik had wel goed contact met de manager, Gilbert Davidson, maar toch, wat er toen gebeurde… Ik kreeg een telefoontje. Paisley Park! Het eerste wat ik dacht: dit is een geintje. Ze vertelden dat ze het verhaal hadden gehoord over de rozen en dat Prince het helemaal geweldig vond en mij uitnodigde om naar het concert in Londen te komen. Sure, dacht ik, dit moet een prank zijn. Toch speelde ik het spelletje maar mee door te zeggen dat ik het niet in mijn eentje had gedaan en of ik die meiden dan mee mocht nemen. “Sure girl, how many tickets do you need?”. Ik ben naar Londen gegaan met Astrid en Nancy, met nog steeds in mijn achterhoofd dat het een geintje kon zijn, maar ze lagen daar gewoon klaar hoor, bij het ticketloket. VIP-tribune ook nog eens! Ik ben heel even de tribune afgegaan om mijn gezicht te laten zien vooraan bij het podium, wat zich loonde met een hele grote glimlach richting mij van Prince.

En ook daar bleef het niet bij. Zodra Gilbert mij in het vizier kreeg nodigde hij me uit voor de aftershow van Prince diezelfde avond. Een avond met een ontzettend mooi eind, want na de show stond ik buiten bij een hek – waarschijnlijk de back entrance waar niemand van afwist, want er stond verder ook niemand – en er kwam een auto aan met geblindeerd glas. Die auto stopt pal voor mij, het raampje gaat open, Prince buigt naar voren en hij zwaait naar me en zegt: “Bye, bye!”. En ik zei: “Bye bye Prince! Thank you for everything, I love you!”. Er verscheen een big smile, het raampje ging weer omhoog en weg was ‘ie.

Met zo’n bijzondere band met Prince, hoe was dan voor jou de dag dat je hoorde dat hij was overleden?

Och alsjeblieft. Mijn hele wereld stortte in. Ik had me al weleens voorgesteld hoe zoiets voelen, toen Michael Jackson overleed. Daar was ik dan geen fan van, maar ik probeerde me het in te denken. Ik dacht toen: nou ik huil dan even en dan is het wel klaar, het is maar een artiest. Nou, nee hoor. Ik hoorde het vlak na een vergadering, van een collega. Ik probeerde op mijn telefoon te kijken, maar ik begon helemaal te trillen. Ik ben naar huis gegaan en heb gehuild, ik heb 23 uur achter elkaar gehuild. Ik lag er compleet af. Hij was natuurlijk al 32 jaar zo’n onderdeel van mijn leven en dat valt dan opeens weg. Het heeft ook echt heel lang geduurd voordat ik er overheen was.

Wat heeft jou er dan weer bovenop geholpen?

Dankzij mijn contacten met de NPG. Ik zocht contact met ze om ze te condoleren, het mooie was dat zij toen ook een bericht terugstuurden. “Jij ook gecondoleerd”. Dat vond ik zo mooi. Zij hebben me er vervolgens echt doorheen gesleept. Ook dat zij weer optreden geeft mij een heel fijn gevoel. Ik ga nu naar zoveel mogelijk NPG-optredens en mijn support waarderen ze ook enorm. Dat geeft echt voldoening.

Wat vond je van de My Name Is Prince tentoonstelling?

Och, weer huilen! Toen ik de trap afliep al bij My Name Is Prince, toen zag ik die grote poster hangen en het was helemaal raak. Ik moest even naar buiten lopen en adem halen. Dat had ik ook allemaal niet verwacht hoor, maar er komt dan zoveel bij je naar boven. Je ziet bepaalde kledingstukken, je ziet filmpjes van hem en dan komen al die mooie herinneringen naar boven. Het was echt de hele middag janken.

Heb je er wel een beetje van kunnen genieten dan?

Nou, ik ga gewoon nog een keer! Dit was de middag van emoties verwerken. Blijkbaar was dat toch nog even nodig. Je bent natuurlijk na twee jaar opeens weer zo dichtbij, je voelt zo de sfeer, je kan zijn spullen zien. Daardoor besefte ik me nog eens wat een mooi mens hij was. Zijn bescheiden karakter kwam er goed naar voren: Een megastar, maar in zijn hart nog steeds die gewone jongen. Dat ontroerde me zo erg. Ik had trouwens de VIP-tickets, waardoor ik nog net wat meer kon zien. Ik vond het erg mooi opgezet allemaal, dat hebben ze goed gedaan. Erg Prince-waardig!

Wat staat er verder nog op je fan-planning de komende tijd?

NPG! Dat is het nu voor mij. Die probeer ik zoveel mogelijk live te zien. Als ik bij een optreden ben is het weer even net alsof ik terugga in de tijd van Prince. Er zijn ook bepaalde nummers waarvan je denkt: nou Prince kan nu ieder moment opkomen. Dat vind ik zo knap! Dat ze dat gevoel weten neer te zetten. Het is niet alleen een geweldige band, maar zijn ook beautiful souls die Prince zijn legacy voortzetten.

Fans gezocht!

Ken of ben jij ook een ‘grootste fan van’? Stuur dan jouw verhaal naar [email protected] en wie weet nemen wij binnenkort contact met jou op!