Muziek

fotoserie

Backstreet’s Back: de Backstreet Boys in de Ziggo Dome

AJ, Howie, Nick, Kevin en Brian geven alles wat ze hebben te geven.

Als je het hebt over artiesten die al een lange tijd bij elkaar zijn en inmiddels hun 25-jarig jubileum achter de rug hebben, denk je niet zo snel aan boybands. Die hebben over het algemeen een looptijd van een aantal jaren, waarna ze door meningsverschillen uit elkaar vallen. Niet zo gek gezien de heftigheid van hun bestaan. Binnen no-time schiet het succes naar ongekende, wereldwijde aandacht, in een periode dat ze vaak zichzelf nog aan het uitvinden zijn. Een uitzondering op dit fenomeen stond donderdag 23 mei in een volle Ziggo Dome: Backstreet Boys.

Sinds het doorslaande succes van hun eerste album in 1996 kent de carrière van de Backstreet Boys een bumpy ride. Maar nog steeds zijn ze bij elkaar, maken ze nieuwe muziek en trekken ze volle zalen en zetten ze ook nog een meer dan uitstekende show neer. Vanaf het begin is het duidelijk, vanavond gaat het om AJ, Nick, Howie, Kevin en Brian. De muziek komt dan wel van een tape, de vocalen zijn nog steeds live. Een groot podium met catwalk die een Golden Circle omsluit, een bak licht waar je U tegen zegt en grote videoschermen die waar je ook staat of zit een prima zicht op de vijf boys geven. De dansjes, de geregistreerde praatjes en contactmomenten met het publiek misschien wat achterhaald, maar daar maalt niemand om.

Een groot deel van de show wordt gereserveerd voor nummers van de nieuwe plaat, DNA, die begin van dit jaar is verschenen. Maar er blijft meer dan voldoende ruimte in de setlijst voor het oudere werk. Meer dan 30 nummers komen in sneltrein vaart voorbij. En natuurlijk gaat de Ziggo Dome het meest los op Quit Playing Games (with my heart), As Long As You Love Me, Everybody, I Want It That Way en Larger Than Life. Het wordt heel erg duidelijk wat een enorme bak hits de BSB tijdens hun carrière hebben gescoord. De meeste nummers kan ik woord voor woord meezingen.

Wat me opvalt is de samenstelling van het publiek. Dat er meer dan 80% vrouwen in de zaal zijn mag geen verrassing zijn, maar anders dan bij de zogenaamde reünietours lopen de leeftijden uiteen. Natuurlijk zijn er de vrouwen die eind jaren 90 aan het puberen waren en vol voor deze boys gingen. Nu 20 jaar later doen die nog één avond alsof ze 16 zijn. Maar daarnaast zie je toch ook vooral alle leeftijden in de zaal. Een bewijs dat de Backstreet Boys niet zijn gestopt na een korte succesvolle periode als boyband, maar ook na 1996 continue muziek zijn blijven maken en in staat zijn geweest nieuwe fans te maken.

Halverwege de show nemen AJ en Kevin even een momentje om hun bijzondere band met Nederland te bevestigen. Tijdens een omkleedmoment op het podium, keurig achter schermen waar zelfs de bovenste ringen geen zicht op hebben, zegt Kevin tegen AJ: “Hier in Amsterdam zag je toch voor het eerst een show met naakte mensen?” “Dat klopt” zegt AJ: “Dat was in de Bananenbar” (een legendarische club in Amsterdam die wat verder gaat dan alleen strippen). “En weet je wat raar was, mijn moeder was mee! En weet je wat nog gekker was… Iedereen in de Bananenbar kende haar!” Een verhaal zoals de boys er waarschijnlijk duizend hebben verzameld in hun carrière.

Alles bij elkaar is het een prima avond die bracht wat je er van verwacht. De Boys zijn inmiddels Backstreet Men geworden maar de nummers staan nog steeds als een huis.