Muziek
Paradiso trapt 50-jarig bestaan feestelijk af
Paradiso viert haar 50 jarig bestaan met Jungle by Night, My Baby en Ronnie Flex.
Het kan je bijna niet ontgaan zijn. Deze week is het 50 jaar geleden dat Paradiso de kerkdeuren van de Vrije Gemeente aan de Weteringschans in Amsterdam opende voor popmuziek. Muziekblad OOR wijdde er een speciaal nummer aan, Volkskrant en Parool maakten er bijlagen over, Pauw ruimde er een groot deel van een uitzending aan, NPO2 zendt op zaterdag 31 maart een 85 minuten durende special uit, 3voor12 zette de 50 meest legendarische concerten op een rij en Hester Carvalho schreef er een boek over. En dat zijn nog maar de dingen die ik zelf heb gezien.
Daarnaast is er ook een expositie in het Amsterdam Museum gewijd aan de poptempel. Middels een door Huub van der Lubbe ingesproken audiotour, word je door 50 jaar posters en concerten geleid. Het is vooral een mooi overzicht van de diverse jongerenculturen die door de jaren heen bezit hebben genomen van het gebouw. Laten we ook niet vergeten dat Paradiso haar 50 jaar jong zijn zelf viert met een feestelijk weekend. Gisteravond was ik bij de aftrap hiervan, met optredens van Jungle by Night, My Baby en Ronnie Flex. Vanavond is de Hiphop avond met De Jeugd van Tegenwoordig, Donnie en Yung Internet. Zaterdag wordt er gedanst in een “magische trip door de muzikale geschiedenis van het nachtleven van Paradiso.”
Internationaal staat de zaal trouwens in hoog aanzien. Regelmatig wordt de zaal genoemd als één van de beste concertzalen in de wereld. Niet per se door het uiterlijk of de akoestiek maar vooral om de binnenkant en de bijbehorende sfeer. Onder andere de gebrandschilderde ramen achter het podium geven de zaal een volstrekt eigen karakter. Dat de zaal in Amsterdam staat is maar wat handig. Artiesten van naam en faam deden in het verleden al graag onze hoofdstad aan. Het gemakkelijk kunnen verkrijgen van geestverruimende middelen is heel lang een groot pluspunt geweest. Als je dan toch in Amsterdam was, dan moest je ook in Paradiso spelen. Alles op loopafstand. Veel artiesten overnachtten in het American Hotel, liepen binnen 3 minuten naar The Bulldog op het Leidseplein en als ze het redden, ook binnen 3 minuten naar de zaal.
Inmiddels organiseert Paradiso meer dan 1000 evenementen per jaar. Die passen niet allemaal in dat oude pand vlakbij het Leidseplein. Paradiso is inmiddels als een olievlek over Amsterdam verspreidt. Locaties als Bitterzoet, Cinetol, OT301, People’s Place, de Vondelkerk en zelfs de AFAS Live worden ingezet om shows te organiseren. Dat geeft de organisatie de mogelijkheid om heel kleine shows te programmeren en als een artiest zoals Khalid opeens heel veel kaarten blijkt te verkopen, er kan worden uitgeweken naar een capaciteit van 6000. Ik heb Paradiso door de jaren heen van boven tot onder gezien. Van de kantoren boven de ingang tot de geluidsstudio in de bezemkast en de kleedkamers onderin het pand. Daar waar het plafond, als het boven in de zaal weer eens goed losgaat, gevaarlijk op en neer beweegt.
Een van mijn persoonlijke favoriete avonden was het nachtconcert van Amy Winehouse in 2007. Het was een nachtconcert omdat zowel de grote als de kleine zaal al geboekt waren en Amy perse in Paradiso wilde spelen. Mijn tweede favoriet was het concert van Adele in 2011. Ik zie haar nog steeds in de deuropening van haar tourbus zitten, sigaretjes roken tussen de soundcheck en diner. En de eerste keer (2016) dat John Coffey een uitverkochte show in Paradiso had. De hele zaal ontplofte in een grote pogoënde en stagedivende chaos. Het zijn drie heel persoonlijke momenten zoals iedereen die ooit in de zaal is geweest er waarschijnlijk wel een paar heeft. Terugkijken is leuk maar Paradiso is vooral een zaal die volop in het nu staat. Ik ben van plan om er de komende jaren nog veel memorable momenten te beleven.
