Muziek

Fotoverslag: Down The Rabbit Hole 2019

Van 5 tot en met 7 juli vond in Beuningen weer het festival Down The Rabbit Hole plaats. Check hier de foto's!

5 t/m 7 juli werd de zesde editie van Down The Rabbit Hole georganiseerd. Ooit begonnen als het jongere broertje van Lowlands, is dit festival inmiddels volledig uitgegroeid tot een festival dat volledig op eigen benen staat.
Voor Down The Rabbit Hole zijn alleen weekendkaarten te koop. Zo maken de bezoekers het hele festival met elkaar mee. Op zondag is iedereen kapot en loopt er geen groep verse dagbezoekers rond. Het geeft een grote saamhorigheid onder de bezoekers.
Na het opzetten van de tent is het tijd om naar het festivalterrein te gaan.
In 2018 is deze “lucifer” poort ontworpen als scheidslijn tussen camping en festival. Binnenin de lucifers kun je over een hindernisbaan klauteren.
Vrijdag was het “zon-dag”. Het was onverwachts warm.
Zowel de camping als het festival ligt aan een meer. Een prima plek om verkoeling te zoeken op een warme dag.
Biertje, zonnen, voetjes in het water, beetje ouwehoeren met je vrienden…
Het grootste podium van Down The Rabbit Hole heet Hotot.
Dan is het onderhand wel tijd voor wat muziek. Frank Carter and the Rattlesnakes gaven al eerder een show in de tent, maar deden ook nog een akoestisch optreden.
Het tweede grote podium van Down The Rabbit Hole heet Teddy Widder en stond er fraai bij in de ondergaande zon.
Jaren 90 icoon Neneh Cherry liet zien nog alive and kicking te zijn.
Je loopt wat af op zo’n festival. Ik haalde gemiddeld 10 kilometer per dag.
De Belgische band dEUS, onder leiding van Tom Barman, speelde hun succesalbum The Ideal Crash integraal. Plus nog een paar fijne extra’s.
De uit Nigeria afkomstige Londenaar Joseph Adenuga, beter bekend onder zijn artiestennaam Skepta, is de koning van de UK Grime.
De klimbaan in de toegangspoort.
In Studio Rabbit werd dagelijks een compleet programma opgevoerd en uitgezonden. Naast sessie’s werden hier ook talkshows en keynote interviews gehouden. Michiel Veenstra van Kink interviewt Russel Leech en Tom Smith van Editors, die later die avond de headliner zijn.
De avond valt over dag één van Down The Rabbit Hole en de laatste zon schijnt door het stof heen.
De Staat komt op de fiets vanuit Nijmegen naar Beuningen en is eigenlijk al sinds jaar één van het festival kind aan huis.
Met haar 71 jaar de grootmoeder van het festival, maar wat staat Grace Jones nog steeds lekker in haar vel. Fashionably een half uur te laat beginnen maar een show waar je u tegen zegt.
Dan is het tijd voor de afsluiter van dag één, Editors. Ik heb nog nooit een slechte show van deze Engelsen gezien en dat geldt ook weer voor dit optreden.
De energieke en charismatische Tom Smith, zanger van de Editors.
Zoals gebruikelijk bij een Editors show worden grote gebaren en vlammen niet geschuwd.
Eén van de dingen die DTRH zo leuk maakt zijn alle verschillende hoekjes, veldjes en tentjes. Zoals The Steamer Club in The Swamp. Waar vuige monsters uit de modder kruipen…
En waar DJ Joost van Bellen als zijn alter ego Luberace een heerlijk gruizige muziekmix draait.
Dag twee. We beginnen met geknutsel aan een kartonnen zeepkist die uiteindelijk leidt tot een Super Mario Kart race over het terrein.
En als je meer van kleien houdt dan kan dat ook.
Ondertussen speelt Lewis Capaldi op de Hotot en begint zijn set met een briljante aankondiging. “My name is Lewis Capaldi and if you like Rock ’n Roll… you’ve come to the wrong place mate. If you like chubby guys singing about a sad life you’re just where you want to be”.
Lewis was ook niet te beroerd om een signeersessie te houden bij de lokale platenzaak van DTRH.
Tijd weer voor wat UK Grime. Dit maal van de tamelijk briljante Slowthai.
De Fuzzy Top in vervoering van Slowthai.
Op weer een ander podium bracht Otto Wichers, we kennen hem als Lucky Fonz III, een ode aan alle meisjes en in het speciaal die uit Utrecht.
De regentijd breekt aan op Down The Rabbit Hole. Poncho aan en gewoon doorgaan.
Bezoekers worden inventief als het gaat om schuilen voor de regen.
Maar wel blijven lachen. Ook als je kont zeiknat wordt van het natte gras.
Gespot in het wild, twee festivalbezoekers. Ik hoop dat ze aan het schuilen zijn voor de regen, maar ik steek er mijn hand niet voor in het vuur. What happens on a festival…
Kamasi Washington, de jazz saxofonist die hiervoor nog de Teddy Widder plat speelde, neemt een kijkje op het festival. Artiesten mogen blijkbaar wel een paraplu mee nemen.
Of de regen interesseert je geen ruk en je blijft gewoon aan elkaar geplakt in je poncho liggen tot het overgaat.
De New Yorkse indierock van Parquet Courts viel goed.
Net zoals de funk-soul-hip-hop-r&b van The Roots, die de laatste regen verdreef.
En na de regen wordt de zon aangekondigd door een fraaie regenboog.
Ezra Koenig van Vampire Weekend is ook blij dat de zon is gaan schijnen. Het past perfect bij zijn vrolijke nummers.
Deze Belgische groep simultaanspringers is ook blij met het zonnetje.
Hartjes voor deze festival backdrop…
Kwestie van goede timing. Thom Yorke van Radiohead dropte deze week zijn nieuwe soloproject Anima en wil dat graag ook live laten horen. En laat DTRH nou niet te beroerd zijn geweest om hem een podium te geven.
De show van Thom Yorke, Tomorrow’s Modern Boxes, wordt van visuals voorzien door de Nederlandse kunstenaar Tarik Barri.
Omdat het na de regen toch wel is afgekoeld warmt DTRH zich aan de vuren die her en der verspreid over het festival staan.
…om zich op te laden voor de afsluitende act van dag twee: Underworld.
Zanger Karl Hyde van Underworld was op dreef.
Dag drie, de laatste festivaldag, is aangebroken en het stramme kampeerlijf wordt losgemaakt met yoga.
De Amerikaanse zangeres LP trapt af op de Hotot.
Voor wie de zondag toch meer als rustdag wordt beschouwd is er bloemenkrans schikken.
Wanneer je bandmaten lekker proosten met elkaar, maar jij met twee drumstokken in je hand zit. Gitarist Mark Speer en bassiste Laura Lee van de band Khruangbin maken geen vrienden met drummer Donald Johnson.
Bijzonder. In de speakerscorner op DTRH is er plek voor verhalen van bezoekers. Dat kunnen harde grappen zijn, voorgedragen gedichten, sterke verhalen of hele intieme persoonlijke ontboezemingen. In alle gevallen worden ze door een publiek warm ontvangen. Een van de kleine ontdekkingen die DTRH bijzonder maken.
Misschien wel de hit van deze editie van DTRH: de cult held Donny Benét. Deze Australische bassist/zanger maakt met zijn band slicke disco-funk alsof de jaren 70 nooit zijn afgelopen. Zijn naam werd nog tot in de laatste uren over het veld gescandeerd.
In de Avant Garden werd er lekker gedanst op foute 90’s hits.
Ondertussen op het Idyllische Veldje werd er lekker gehoolahooped.
Dan is het tijd voor een heel rijtje met sterke vrouwen. Als eerste de Noorse Aurora.
Om door te gaan naar het hoofdveld, waar de WK-finale van het Nederlands vrouwenteam live werd getoond op de grote schermen.
Lekker met de Meiden. Als halftime act gaf Merol acte de presence.
Weer terug naar de Teddy Widder om naar het Spaanse fenomeen Rosalía te kijken, die met een sterke show kwam, zag en overwon.
Een kleine mannelijke onderbreking volgt in de vorm van een punkband op een rijdende veranda. Ook dat is Down The Rabbit Hole.
Het terrein voor de Hotot stroomt vol voor Foals.
Frontman Yannis Philippakis is aan het kijken waar en hoe hij het publiek in zal duiken.
Hij heeft zijn plek in en op het publiek gevonden.
“This is what we do baby”. Foals in volle glorie.
De Zweedse Robyn pakte het estafettestokje op en bracht met haar synthi pop de Teddy Widder in vervoering.
En dan is het tijd voor de afsluiter van de zondag. We mogen naar de heilige mis van Janelle Monáe, die met een indrukwekkende show kwam.
Een rijtje powervrouwen waar je U tegen zegt kleurden de zondag.
Niets dan hartjes voor Down The Rabbit Hole… tot volgend jaar!