Muziek

Ben Houdijk / 10/07/2017

Review

North Sea Jazz 2017

It's a wrap! 3 dagen North Sea Jazz 2017 zitten erop, wat een prachtige muzikale ervaring.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik de soul- en poproute heb gevolgd tijdens dit North Sea Jazz Festival.

Met 15 podia, waar gemiddeld 4 artiesten/bands per avond spelen, kun je onmogelijk alles zien. Het aanbod is gewoonweg overweldigend.

Een goede voorbereiding helpt. In deze kleine muzikale stad die Ahoy voor dit weekend is, kun je maar beter van te voren je route bepalen. Letterlijk, want het zalencomplex kan een behoorlijk doolhof zijn.

Maar ook in de keuze van wat je gaat zien. Je kunt een complete jazzroute kiezen, een avontuurlijke route met nieuwe artiesten die zich lastig in een hokje laten stoppen, of je neemt, zoals ik, de lichtere en bekendere kant van het festival. Er zullen maar weinig bezoekers zijn die precies hetzelfde programma hebben doorlopen.

De toegang tot Ahoy verliep, in tegenstelling tot voorgaande jaren, wat minder soepel. Door de toegenomen controle liep de wachttijd buiten behoorlijk op. Gelukkig was North Sea Jazz dit jaar gezegend met uitstekend weer.

Het hoogtepunt van de vrijdag viel voor mij al vroeg. Grace Jones. Fashionably late betrad de diva rond half acht het podium. Wat een fascinerende vrouw is dat toch. Volledig in de tribe-achtige bodypaint gestoken en steeds wisselend van excentrieke hoofddeksels.

Grace is 69, maar staat zonder probleem in haar blote borsten op het podium. Een icoon.
Zowel op het podium als erachter. Ook supersterren als The Roots en Usher, die later die avond afsloten, wilden backstage als ware fanboys per se op de foto met Grace.

Via de New Orleans funk van Trombone Shorty en de electro-soul van Jamie Lidell, kwam ik bij Joss Stone uit. De Engelse zangeres die op het laatste moment inviel voor Emeli Sandé, die helaas haar tour heeft moeten cancellen.

Joss pakte het festival volledig in. Naast een geweldige stem en haar groot oeuvre, is het een genot om naar haar te kijken. Ik blijf er foto’s van maken. Daarbij schuwt ze niet om het contact met het publiek op te zoeken.

De vrijdagavond stond voor mij toch wel in het teken van de afsluitende act, Usher & The Roots. The Roots kennen de weg naar Ahoy wel, maar de combinatie met Usher maakte deze avond wel heel bijzonder.

Als vaste band in de Tonight Show van Jimmy Fallon zijn ze gewend om artiesten te begeleiden. Usher kreeg dan ook veel ruimte in deze samenstelling. Samen met de funkachtige invulling van veel van zijn nummers gaf dat echt een meerwaarde. Oprecht een hoogtepunt.

De zaterdag begint wat kalmer met de zoetere soul van George Benson. Nog steeds een showman van de bovenste plank. Zijn Gimme The Night is een mooie voorbode voor wat er nog allemaal gaat komen.

Daarna volgt een mooie combinatie tussen Eric Vloeimans, de Nederlandse trompettist, samen met de Marinierskapel. En bijzondere combinatie die een prachtig concert oplevert.

In de Darling (alle zalen hebben de naam van een rivier gekregen) pak ik de jazzy rap van Noname mee. Meteen gevolgd door Sampha, de Britse alleskunner die een wat meer elektronische set aflevert.

Dan staan er 3 vrouwen op mijn schema die een groot muzikaal tijdsbeeld vertegenwoordigen.

Gladys Knight & the Pips. Inmiddels 73 maar wat een stem heeft deze vrouw nog. Op de wat overbodige Prince medley na, is dit één van mijn hoogtepunten tot nu toe. Om me heen zie ik dat bij het laatste nummer, haar grootste hit Midnight Train To Georgia, bezoekers tot tranen toe geroerd zijn.

We schuiven door richting de jaren 90 en begin 2000. De hoogtijdagen van Mary J Blige, koningin van de hiphop soul.

Wat een powervrouw is ze toch. Aan podium-attitude heeft Mary nog niets verloren.

Dan de laatste in het rijtje. Solange. Zusje van Beyonce Knowles, maar laten we het daar niet over hebben.
Na een paar invalbeurten in Destiny’s Child, begint de solocarrière van Solange in 2001. Pas met haar in 2016 verschenen derde album, A Seat At The Tabel, krijgt ze echt momentum. De verwachtingen rond haar show op North Sea Jazz zijn hoog, getuige de stampend volle zaal.

De show was super gestyleerd. Van het Japans-achtige decor tot en met de bewegingen van de band en zangeres. Dat vervreemdt, maar intrigeert tegelijkertijd. Wel bracht dit concert een scheiding in generaties teweeg. In de aanvankelijk volle Maas verlieten steeds meer mensen de zaal. Mijn grove inschatting is dat alles onder de 35 blijft staan en daarboven het toch voor gezien houdt.

Daarna nog even afdansen bij De La Soul. Ik heb ze vaker gezien, maar nog nooit met volledige band. Een aangename toevoeging!

Enigszins brak begin ik aan de zondag. In een loeihete Congo start de energieke Michelle David & the Gospel Sessions. Zondag en Gospel passen natuurlijk prima bij elkaar. Maar in de brandende zon is het slecht dansen, dus kies ik ervoor om naar binnen te gaan waar in de Maas het Metropole Orkest speelt. Bijna ieder jaar heeft dit orkest wel een bijzondere samenwerking tijdens North Sea Jazz.

Ditmaal met de soul en funk organist Cory Henry, samen met de jazz-alleskunner Jacob Collier. Wat een bijzonder optreden was dit. De verschillende stijlen waar deze 3 grootheden (Collier, Henry en Metropole Orkest) zich in begeven, vloeien naadloos in elkaar over.

Dan nog even terug in de soul met oud gediende Mavis Staples. Ze heeft misschien niet meer het bereik in haar stem van vroeger, maar een tent aan het zweten krijgen lukt haar nog prima. En wat een enorme hoeveelheid klassiekers heeft ze op haar naam staan. Groot respect voor deze vrouw.

Nog zo’n artiest die respect verdiend voor zijn verleden. Maceo Parker. Eén van de grote mannen achter James Brown. Nog steeds een fantastische saxofonist. Wat hij later die dag nog even bewees bij het optreden van Van Morrison. Onaangekondigd stapt ook Candy Dulfer nog even het podium op.

De popkant van de dag wordt ingevuld door een overtuigend optreden van de Nederlandse Kovacs. Met trots presenteert ze haar nieuwe band, waarmee een nieuw hoofdstuk in haar carrière lijkt te beginnen.

Een zangeres die wellicht wat meer terugkijkt op haar carrière, maar nog steeds een powervrouw is, is de excentrieke Erykah Badu.

Dit boegbeeld van de neo-soul kan nog steeds rekenen op een groot publiek.

Als laatste staat voor mij op het programma Jamiroquai. Die is al even van het podium af geweest, maar met het verschijnen van zijn nieuwe plaat ‘Automation’, lijkt ie daar weer helemaal klaar voor. Het nieuwe album valt mij wat tegen, maar dit optreden zeker niet. Omgeven door een fantastische band komen zijn oude nummers weer heel fris naar voren.