Muziek
Red Hot Chili Peppers – Ziggo Dome 8 november 2016
Eén van de redenen waarom shows van de Red Hot Chili Peppers me nooit gaan vervelen is omdat ze zo onvoorspelbaar zijn. Ik heb verschrikkelijke shows gezien maar ik heb ook verschrikkelijk goeie shows van ze gezien in de meer dan 27 jaar dat ik ze volg. Als de Peppers op dreef zijn dan heb je een fantastisch avond waarbij je drijvend van het zweet de zaal verlaat. Als ze minder op dreef zijn blijven het nog steeds fantastische nummers.
De eerste avond in de Ziggo Dome was niet het beste wat ik van ze heb gezien. De vaart zat er niet echt in, het was wat rommelig. Maar de Peppers niet in vorm zijn nog steeds een belevenis.
Niet in de laatste plaats omdat ze een volstrekt unieke lichtinstallatie hebben mee genomen op deze tour. Honderden lichtstaven hangen over het publiek heen en veranderen niet alleen van kleur maar bewegen in golvende patronen. Nog nooit zoiets gezien.
Geen avond is de setlist hetzelfde trouwens. Je moet een echt geluk hebben om Under the Bridge te horen. Dat wordt per avond bepaald door de band. Natuurlijk krijgt het materiaal van The Getaway, het 11de studioalbum van de band, een prominente rol. Maar net als op Pinkpop blijft daarvan, naar mijn mening, alleen Dark Necessities echt overeind.
Wat gebleven is is de volstrekte eigenheid van de Peppers op het podium. Als ze willen jammen, dan jammen ze. Snippets van covers worden gespeeld, nummers worden verkeerd ingezet en opnieuw begonnen. Soms heb je het idee dat de band die avond sinds lange tijd weer voor het eerst op het podium staat.
Eén garantie heb je wel. Het eindigt altijd in één groot feest met Give It Away.
Een mooi voorbeeld van de volstrekt eigen wil van de band vind ik nog steeds de Uitmarkt in 1989.
Astrid Joosten (!) moest nog wat huishoudelijke mededelingen kwijt voor de band kon spelen. Het publiek wilde echter de Peppers. Maar Astrid was niet van plan om die het podium op te laten komen voor ze haar boodschappen kwijt was. Fuck it dachten de Peppers, daar gaan we niet op wachten. Voor Astrid het wist werd ze aan de kant bebonjourd.
Er staat een mooi clipje van op Youtube.
Zo hard en meedogenloos als in 1989 wordt het niet meer. Ook zanger Anthony Kiedis en bassist Flea zijn inmiddels, net als ik, op leeftijd. Maar stiekem wil ik de tweede avond in de Ziggo Dome toch weer gaan kijken. De kans is namelijk groot dat die avond wel weer legendarisch wordt. Of de volgende keer dat ze in Nederland spelen… Ik ben verslaafd aan de RHCP.
