Interview: Isabelle Beernaert haar bezieling

Goed nieuws voor de vele fans van Isabelle Beernaert! Er komt een remake van haar eerste productie Ne me quitte pas (2010). Maar dat is niet het enige. Ook met haar productie Unforgettable: One Night in Manhattan komt ze naar Theaters Tilburg. In een persoonlijk interview vertelt ze meer over haar werk.

“Tilburg is een fijne plek voor ontmoetingen. Iedere keer dat ik er kom, vaak in de schouwburg of bij de Dansacademie, ben ik er heel graag. Het is een soort tussengebied België-Nederland waar ik me heel comfortabel voel. Ik word er opgetild. Theater en dans hebben er werkelijk betekenis. In de schouwburg kan ik genieten van de verzorgde aankleding van het gebouw, maar ook van de gastheren en gastvrouwen in die prachtige kostuums. Zij zijn zo mooi gekleed, dat maakt een bezoek speciaal.”

“Gisteren had ik een casting. Het is fenomenaal om dan te zien dat we allemaal voelen welke danser het voor ons in huis heeft. De belangrijkste klik in zo’n eerste ontmoeting ligt in het zien van de onderliggende bezieling van een danser. Bezieling maakt hem puur, authentiek, zonder angst. Het versterkt de hele aanwezigheid en beweging van zijn lichaam en persoon. Een danser die durft te luisteren naar zijn innerlijke stem.”

“Het gedreven opzoeken van die bezieling maakt de samenwerking tussen choreograaf en danser heel intens. Ik sta nu op een kruispunt in mijn leven, dat ik merk dat ik meer ruimte wil creëren. Dat ik meer afstand houd, de danser als ‘artiest’ zie. Ik ben heel ontvankelijk. Het klinkt zoet, maar ik hou van iedereen. Ik zou meer willen kijken naar andermans intenties en belangen. Het is goed een gezonde afstand te houden, iemand zijn eigen ruimte te laten. Als je te dichtbij komt, zie je het niet meer. Zie je niet de artiest. De één noemt die afstand zakelijk, maar je kunt het ook een respectvolle afstand noemen.”

“Het is wetenschappelijk onderbouwd dat het hart een sterker elektronisch veld heeft dan de hersenen. Ik was als kind altijd té nieuwsgierig, heel intuïtief, op zoek naar authenticiteit. Dat werd niet altijd begrepen, maar ik denk dat het me heeft gebracht waar ik moet zijn. Dat ik emoties in alle intensiteit beleef, ze kan vertalen in dans en dat publiek begrijpt en herkent welk verhaal ik wil vertellen.”

“Ne Me Quitte Pas komt in een remake terug, vijf jaar na de start van ons duizelingwekkende avontuur in de theaters. Ik heb me in het choreograferen gestort, maar ik moet mezelf niet verliezen. Het is tijd om de balans op te maken. Met veel liefde brengen we die tournee nog eens. En daarna A Night Out in Manhattan, een nieuw programma, om het publiek een prachtig avontuur te laten beleven.”

“Het publiek is het allerbelangrijkst. Zij is het die geïnspireerd raakt, de voorstelling ervaart. Simpel gezegd: ik ben de kok, ik maak iets klaar. En ik hoop dat het hen smaakt. Ik ontmoet veel publiek tijdens inleidingen. Daar heb ik het gesprek. Het zijn die mensen die in een oprechte gemoedstoestand, met hoge of lage verwachtingen, naar mijn shows komen kijken. De response die ik vaak krijg is dat mensen heel direct geraakt zijn. Maar dat raken gebeurt volledig onverwacht. Ze zien mijn, allez, ‘visuele concept’, maar dan kom ik ineens heel dichtbij. Ik kom ‘Vwoem!’ binnen.”

isabelle-582