Carl Verheyen: één naam, meerdere carrières

De naam Carl Verheyen roept in Nederland herinneringen op aan een roemrijk schaatsverleden. Maar ook in de studio’s van het altijd zonnige zuid-Californië is hij een begrip.

Loftrompet
Moet er ergens in Los Angeles een gitaarpartij worden ingespeeld, dan staat Carl bovenaan de bellijst. Zo is hij te horen in films als Star Trek en Ratatouille en tv-series als Cheers, Seinfeld en Married… With Children. Carl kan noten lezen en improviseren tegelijk. Hij maakt zich ondergeschikt aan andermans ideeën, maar heeft ook een eigen sound. Daarnaast bezit hij een aangename zangstem en weet hij interessante liedjes te componeren, die ergens tussen de jazz en de blues zweven en inmiddels een dozijn cd’s en twee dvd’s vullen. Op wonderbaarlijke wijze slaagt Carl er bovendien in om die bezigheden te combineren met het spelen in een internationaal bekende en gerespecteerde band: Supertramp.

Voor de lezers van het toonaangevende Amerikaanse muzikantenblad Guitar Player was deze opsomming twintig jaar geleden al reden genoeg om hem uit te roepen tot beste studiogitarist. Beroemde vakbroeders steken de loftrompet over deze musician’s musician. ‘Carl kan alles. En speelt met hart en ziel’, zegt Toto-winnaar Steve Lukather. Joe Bonamassa, zelf evenmin voor een kleintje vervaard, doet er een schepje bovenop: ‘Elke keer als ik denk dat ik aardig kan spelen en iets van gitaren weet, ga ik bij Carl op bezoek. Maar steevast kom ik tot de ontdekking hoeveel ik nog moet leren.’

Love Story
Wie had dergelijke loftuitingen kunnen bedenken, na Carls rampzalige kennismaking met het fenomeen filmsoundtrack? Hij woonde nog thuis, toen ie werd gevraagd om op een bruiloft de klassieker Love Story uit te voeren. Carl kocht de bladmuziek, maar had zo’n hekel aan het nummer dat hij het niet eens instudeerde. ‘Ik speel het wel van papier’, zei hij tegen zijn moeder. Helaas had Carl buiten de weergoden gerekend. Op de grote dag waaide het zo hard dat een van zijn muziekvellen vanaf het balkon, waar Carl zat te spelen, naar beneden dwarrelde. ‘Ik begon zelf dingen te verzinnen, maar alles liep mis. Na afloop stopte ik mijn gitaar in mijn koffer, haalde niet de 75 dollar op die me beloofd was, ging niet naar de receptie waar ik voor uitgenodigd was, maar droop met de staart tussen de benen af naar huis. Ik had een heel belangrijke les geleerd: wees voorbereid!’

Een kleine vijftig jaar en minstens zo veel ervaring later is Carl meer dan voorbereid. Hij weet precies met welke gitaar, welke versterker en welk effectapparaat je welke sound kunt realiseren. En begrijpt bovendien dat de kracht van muziek niet tot uiting komt door het aantal noten, maar veeleer door de juiste toon, de juiste klank en de juiste timing. ‘Ik speel niet zoveel toonladders, maar maak grote sprongen tussen de noten. Aan de jazzkant ben ik beïnvloed door John Coltrane en aan de blueskant door Albert King, Albert Collins en Eric Clapton. Ik maak gebruik van de contouren van de blues, maar probeer die op te rekken en de toekomst in te loodsen’, sprak hij ooit.

Muzikale uitdaging
Tijd om die ambitie te verwezenlijken heeft Verheyen eigenlijk niet. ‘De studioscene gaat constant door. Ik kan zeven dagen per week werken als ik wil. De ene dag speel je mee op een cd, de volgende dag maak je een filmsoundtrack met een negentig man tellend orkest en de dag daarna doe je een tv-show. Steeds werk je met andere mensen en wordt een andere muzikale uitdaging voorgelegd.’

Schaduwkanten aan het studiomuzikant zijn, zijn er echter ook. ‘Als je je eigen muziek maakt, ben je artistiek bezig. Tijdens studiowerk ben ik geen artiest, maar een goed beluisterde vakman. Om die reden heb ik me nu voorgenomen minder sessies te spelen en meer tijd en energie in mijn eigen band te steken. Vroeger deed ik tien sessies per week. Maar ik werd er niet beter door, het maakte me niet bekender en het stelde me niet in staat om mijn eigen muzikale visie over te brengen. Ik was slechts een uitvoerder van andermans ideeën. En kreeg vaak niet eens de credits. Bij de film Ratatouille werden de mensen van de catering wel op de aftiteling vermeld, terwijl ik als belangrijkste solist van de filmmuziek – ik speelde mandoline en veel Django Reinhardt-achtig materiaal – niet eens werd genoemd.’

Vanaf september liggen de kaarten anders. Dan begint in de Amerikaanse stad Seattle de tournee ter promotie van de nieuwe cd The Grand Design en komen de mensen voor Carl en zijn vaste begeleiders John Mader (drums) en Dave Marotta (bas). Het Europese deel van die tour wordt op 6 oktober afgetrapt in P60 in Amstelveen. Voer voor iedereen die wil weten wat je zoal met een plank en een paar ijzerdraadjes kunt bewerkstelligen.

YouTube: Diamonds – Carl Verheyen Band – live