Muziek
Eddie Vedder – AFAS Live 27 mei 2017
Ondanks dat er een paar duizend mensen in de zaal zitten voelt het niet zo. Het intieme decor, het subtiele licht en dito achtergrondprojectie, de (fake) open haard op het podium. Je hoeft er niet eens je ogen voor dicht te doen om je in te denken dat je bij Eddie thuis op de veranda zit en hij met een gitaar in zijn hand liedjes voor je zingt.
Deze avond was fotografisch geen hoogstandje. Voor de show begon werd er door een vriendelijke dame al aan de zaal gevraagd om geen foto’s te maken. Houd je mobiel in je zakken was het advies. Later die avond bleek dat er ook actief toezicht op was. Bezoekers die het toch waagden een foto te maken werden meteen aangesproken door beveiligingspersoneel. Ook voor de professionele fotografen was het flink werken. Onze speelruimte lag aan de zijkant van de AFAS Live zaal en er scheen een spaarzaam licht op Eddie Vedder. Ik heb wel eens betere avonden gehad zeg maar.
En is dat erg? Nou nee. Het is natuurlijk leuk om na afloop een paar goeie platen als herinnering aan een mooie avond te hebben maar heel vaak vergeet je daardoor de eigenlijke reden van een concert. Namelijk dat je volop geniet van de muziek.
Want daar ging dit concert over. Geen grote lichtinstallatie die in de nok van de hal werd gehangen. Geen vuurwerk of confetti. Eddie zat in hetzelfde decor dat ie in 2012 naar Carré mee had gebracht. Je hoefde niet langs tientallen omhoog gestoken mobieltje te kijken om iets van het podium te zien. Geen grote led-schermen waar de artiest op geprojecteerd wordt en waar je eigenlijk alleen maar naar gaat zitten kijken. Geen grote band op vol vermogen die je dwingt tot het indoen van gehoorbescherming. Geen cameramensen of fotografen voor je snufferd.
Deze drie avonden waren een eredienst voor de stem van Eddie Vedder. Een stem die herkenbaar is uit duizenden. Die schreeuwt en overslaat en het volgende moment zo breekbaar en broos kan zijn. Enkel ondersteund door een akoestische of elektrische gitaar en af en toe een ukelele. En op sommige momenten door een cellist of het Nederlandse Red Limo String Quartet. En door zijn voorprogramma, Glenn Hansard.
Ondanks dat er een paar duizend mensen in de zaal zitten voelt het niet zo. Het intieme decor, het subtiele licht en dito achtergrondprojectie, de (fake) open haard op het podium. Je hoeft er niet eens je ogen voor dicht te doen om je in te denken dat je bij Eddie thuis op de veranda zit en hij met een gitaar in zijn hand liedjes voor je zingt. Ik heb veel mensen zien huilen deze avond. Favoriete nummers die opeens deze ingetogen, bijna naakte uitvoering krijgen. Blijf daar maar eens ongevoelig voor.
Als een wolk hing boven het concert nog de nagedachtenis aan Chris Cornell; de onlangs overleden zanger van Soundgarden en een goede vriend van Eddie Vedder. Vanwege de start van zijn tour, hier in Amsterdam, heeft Eddie de begrafenis van Chris moeten overslaan. Volgens een recensie op Consequence of Sound waren er nogal wat verwijzingen naar het plotse verlies. Direct heeft Eddie Vedder er geen woord aan besteed maar indirect heeft het de avond beïnvloed. Het zou me ook niets verbazen.
Het is ook maar een samengesteld lijstje maar de Amerikaanse website Loudwire noemt als de vijf beste grunge bands:
1. Nirvana (Curt Cobain – 1994)
2. Alice in Chains (Layne Staley – 2002)
3. Pearl Jam
4. Soundgarden (Chris Cornell – 2017)
5. Stone Temple Pilots (Scott Weiland – 2015)
Over de volgorde kun je discussiëren maar wat zeker is, is dat van deze vijf bands Eddie Vedder de enige zanger nog in leven is. Na de dood van Chris Cornell werd er op Twitter al gevraagd om de Pearl Jam frontman vanaf nu in bubbelplastic te wikkelen. Ik ondersteun die vraag van harte. Deze stem moet nog heel lang bij ons blijven.
