Een oceaan van een avond: Editors in TivoliVredenburg

I'm so glad I've found this!

Ze hebben het af en toe even nodig denk ik: spelen in kleine(re) zalen. De afgelopen jaren speelde Editors op Best Kept Secret (2016), op Lowlands (2017), in de Ziggo Dome (2018) en op Pinkpop (2018). Groot, groter, GROOTS dus. Laten we wel zijn, de muziek komt prima tot zijn recht op de grote podia, ondersteund met CO2-kanonnen, vlammen en een bak licht waar je u tegen zegt.

Maar Editors kent ook een andere kant. Ik heb de mazzel gehad ze ook in kleinere settings te zien. Paard in Den Haag in 2015 bijvoorbeeld en wat dacht je van de serie slotconcerten in het oude Tivoli, waar naast Queens of the Stone Age ook Editors op het kleine podium stonden.

Nu is de Grote Zaal van TivoliVredenburg aan de beurt. Een wat aparte zaal, want half staan, half zittend publiek reageert toch iets anders. Maar oh oh oh, wat is het een voorrecht om zo dicht op de band te mogen staan.

The Boxer van het album In This Light And On This Evening is de opener waarmee rustig wordt gestart. Meteen dringt de donkere stem van Tom Smith diep door in mijn brein. Om meteen door te gaan met de hypnotiserende baslijn van Russel Leetch in Sugar. Als fotograaf kun je niet anders dan gegrepen worden door de expressieve bewegingen en gelaatsuitdrukking van Tom. Daar kan ik foto’s van blijven nemen.

De set wordt verder opgebouwd met Hallelujah (So Low) van het laatst verschenen album Violence dat een grote rol speelt deze avond. We zijn drie nummers bezig en ik moet het zweet van mijn voorhoofd vegen – en dan moeten de grote hits nog komen en laten we de lang niet gehoorde pareltjes als Fingers at the Factories niet vergeten.

Als Blood wordt ingezet weet je dat we richting het einde van het concert gaan, waarna de zaal – er zit nu helemaal niemand meer op zijn stoel – helemaal uit zijn bol gaat op de electrobeats van Papillon. Na een moment van het podium te zijn komt Editors nog één keer terug om een dikke strik om de volledig ingepakte zaal te zetten. The Racing Rats, Munich en Smokers Outside The Hospital Doors maken deze avond helemaal af. Ik mis geen enkel moment de grootse CO2-stralen en de vuurballen. Wat ik zie is een band die het na 14 jaar nog steeds lekker vindt om in een zaaltje te spelen.

Voor het laatste nummer stapt Andy Burrows het podium op. De ex-drummer van Razorlight, die tegenwoordig een solocarrière heeft en met Keep On Moving On een hit in Nederland scoorde. Met Tom Smith brengt hij eind 2011 een heus kerstalbum uit onder de naam Smith & Burrows, waarop het beeldschone nummer When The Thames Froze. Nu speelt Andy mee met een wilde versie van het gedragen Nothing.

Een show van Editors is nooit hetzelfde en valt eigenlijk ook nooit tegen, maar deze avond was echt wel heel bijzonder. Hopelijk blijven ze dit nog jaren doen!