Muziek
Review
Een sprookjesachtig Evanescence in de AFAS Live
Metal onder begeleiding van een compleet orkest.
Het is even wennen als ik de AFAS Live binnen stap en de vloer van de zaal vol zie staan met stoelen. Dit voelt meer als een XL versie van het Concertgebouw, maar dan met een metal concert.
Nu zijn metal en orkesten al jarenlang een goede combinatie. Een van de meest legendarische voorbeelden op dit gebied is misschien wel S&M van Metallica. Of dichter bij huis, Within Temptation en het Metropole Orkest met Black Symphony. De bombast die vaak in metal, black metal of goth metal (geef het een naam) zit, komt nog sterker naar voren als daar live een compleet orkest aan meewerkt.
In november van het vorige jaar bracht het Amerikaanse Evanescence het vierde studio album Synthesis uit. Het grootste deel van dit album bestaat uit oude nummers die opnieuw zijn bewerkt en zijn voorzien van een orkest. Is dat herkauwen? Zeker niet. De muziek van de band is altijd al rijk georkestreerd geweest, maar nu de zware gitaren en heftige drums wat meer naar de achtergrond zijn verdwenen, valt het op hoe klassiek de nummers eigenlijk aanvoelen. De bijna opera-achtige stem van zangeres Amy Lee komt nog meer tot haar recht onder deze begeleiding.
De avond opent met een kort concert van het orkest dat dit deel van de tour meespeelt. Omdat het nogal een kostbare zaak is om met een compleet orkest op tour te gaan (het reizen, de overnachtingen), is ervoor gekozen om onder leiding van een vaste dirigent, steeds een lokaal orkest te gebruiken. Dat lijkt me pittig voor de rest van de band, om iedere avond met andere muzikanten op het podium te staan. Ik geef toe, in Amsterdam pakt dit prima uit. Na een korte pauze wordt de hele Synthesis plaat live gespeeld.
Evanescence staat midden op het podium, het orkest links en rechts ervan opgesteld. Frontvrouw Amy Lee staat midden op het podium als een ware opera diva. Als fotograaf kom ik wat minder aan mijn trekken vanavond. Om de zittende bezoekers van het concert niet in de weg te staan, is ervoor gekozen om ons achterin de zaal te zetten, tegen de tribune aan. Wat ik ook mis zijn de wapperende haren die zo kenmerkend zijn voor dit genre muziek. Even de knop omzetten. Dit is geen headbang, moshpit, vlammen, CO2-kanonnen en epileptische lichtshow concert. Vanavond draait het om de muziek. De vergelijking met het Concertgebouw is dan toch niet zo gek.
Nadat ik gefotografeerd heb, berg ik mijn camera op en laat ik me onderdompelen in de af en toe sprookjesachtige muziek. Vanavond is het visuele aspect minder belangrijk.
