Muziek
Radiohead in de Heineken Music Hall
De voorpret begon al vroeg. Het is altijd weer spannend of je überhaupt op tijd uit de wachtrij bent om je kaarten veilig te stellen maar op 18 maart, even na tienen, kon ik van de daken schreeuwen dat ik eindelijk naar Radiohead ga. In de betrekkelijke intimiteit van de Heineken Music Hall nog wel. Terwijl ik mijn vreugde hierover deelde op zo ongeveer al mijn social media en op zoek ging naar de vlag om deze uit te hangen, sijpelden ook de eerste droevige berichten van vrienden die minder fortuinlijk waren. Vervelend voor hun, maar mijn dag kon desondanks niet meer stuk.
Eindelijk naar Radiohead dus. Op zich is dat wel opmerkelijk aangezien ik toch menig festival en concert heb afgestruind de afgelopen 25 jaar. De paden van mij en Radiohead hadden zich echter nog nooit gekruisd, niet op een festival waar de band toch ook met regelmaat opduikt (en ik dus ook) en niet op een regulier concert. Een band die dus hoog op de muzikale bucketlijst prijkt.
Het was overigens geen liefde op het eerste gezicht tussen mij en Thom Yorke en Co. Ik vond Creep eigenlijk maar een middelmatig liedje destijds en de eerste twee albums gingen eigenlijk vrij geruisloos aan me voorbij. Niet omdat ik zo’n muzieksnob ben, maar eigenlijk gewoon omdat Radiohead niet op mijn radar stond destijds. Dat veranderde bij het verschijnen van Kid A (dat vond ik toch wel een intrigerend schijfje) en vooral bij de release van Amnesiac. Ik had ten tijde van deze release een bijbaan in lokale platenzaak Popeye in Hengelo en het toeval wou dat het album werd uitgebracht toen ik op de winkel moest passen. Het album kwam uit in een soort bibliotheekboekje inclusief uitleenkaart, wat op zich al fraai was. De muziek was zowaar nog fraaier en ik werd gegrepen door de plaat. Pyramid Song draaide ik maar gelijk vier keer opnieuw, wat een song! Met terugwerkende kracht heb ik toen ook de andere albums maar aangeschaft, al moet ik eerlijkheidshalve wel bekennen dat plaat 1 en 2 nog altijd minder prominent worden gedraaid als de rest.
De rest van de voorpret begon begin mei. Radiohead verdwijnt van de digitale snelweg en keert prompt weer terug met teasers van vogeltjes en heidense rituelen. Voorboden van de eerste single die op 3 mei de wereld ingeslingerd wordt. Burn The Witch is een muzikale voltreffer en smaakt naar meer. Dat meer krijg ik al een dag later als ook Daydreaming geopenbaard wordt. Het zijn de eerste twee nummers van A Moon Shaped Pool, het zoveelste meesterwerk van de band die blijft boeien, hetgeen een prestatie van formaat genoemd mag worden.
Gisteren was eindelijk het concert. Ik verwachtte lange rijen in verband met het feit dat de tickets op naam stonden (een goede ontwikkeling mijns insziens) maar dat viel eigenlijk te verwaarlozen. Munten in de zak en de zaal in dus. Een goede plek in ongeveer het midden van de zaal die naarmate de aanvang van het concert dichterbij komt telkens iets minder comfortabel wordt maar daar malen we niet om. Wel is de lengte van de gemiddelde bezoeker van een concert van Radiohead hoger dan die van alle andere concerten die ik in de loop der jaren heb bezocht, of heb ik me vanochtend te heet gewassen?
Rond 20:30 uur betreden de heren als ware gladiatoren en onder luid applaus het podium. Burn The Witch wordt ingezet, het podium kleurt rood en de HMH ontploft. De eerste 5 nummers van A Moon Shaped Pool trappen een set af die zwaar leunt op het laatste album, hetgeen logisch is, maar toch zeer afwisselend is en voldoende verrassingen bevat. Kom je voor hits als Karma Police, Creep, No Surprises en Street Spirit dan kom je er bekaaid af, maar ik heb niet het idee dat hier iemand om maalt. Dit is een zaal afgeladen met ware Radiohead-adepten als ik om me heen kijk. Persoonlijke favorieten There There, Lotus Flower, Everything In Its Right Place en You And Whose Army zorgen voor kippenvel van kleine teen tot kruin en na ruim 2 uur kan ik niet anders dan concluderen dat ik getuige ben geweest van een formidabel concert gespeeld door een band in absolute bloedvorm. Bij het verlaten van de HMH rest enkel een euforisch gevoel en de teleurstelling over het feit dat er voor de show van morgen geen kaarten in het bezit zijn.
Een prachtige avond kortom en mochten de heren in de nabije toekomst ons land nog een keer aandoen dan neem ik weer met dezelfde gezonde spanning plaats in de digitale wachtrij voor kaarten.
