Muziek
Ruzie met Robert Cray
Een luidruchtige ruzie bracht Robert Cray bovenaan de hitlijsten. De buurman heeft ontdekt dat zijn vrouw is vreemdgegaan. Boze woorden klinken helder door de dunne muren. Daarna komt de aap uit de mouw: Cray was zelf de oorzaak van die hoog oplopende echtelijke twist. ‘Het komt allemaal door mij. Ze woonde hiernaast en ik ben nu eenmaal zo’n goede versierder. Maar in feite was ze niet meer dan een stipje op de hals van mijn gitaar.’
Right Next Door
Right Next Door (Because Of Me) vormt een muzikale miniroman van vier minuten, met een originele invalshoek en verrassende wendingen. ‘Ze gaat de man verliezen die echt van haar houdt. In de stilte kan ik hun hart horen breken.’ Dertig jaar geleden is het inmiddels dat Cray het nummer opnam. Tot dat moment werd blues vooral geassocieerd met oudere mannen. Cray oogde echter als een jonge god en zong met zijn soulvolle stem de sterren van de hemel. Concullega Eric Clapton gaf grif toe jaloers te zijn en paste dezelfde tactiek toe als bij Jimi Hendrix in de jaren zestig: vriendjes worden en met de new kid on the block samenwerken. Rolling Stone Keith Richards nodigde Robert zelfs uit om mee te doen aan de concertfilm Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll, een groots opgezet eerbetoon aan Chuck Berry, de koning van de rock & roll gitaar. Een betere introductie in de eregalerij van de echte groten kun je je nauwelijks wensen.
Buitengewoon
Cray is dan ook duidelijk niet de eerste de beste. ‘Hij is een van die zeldzame drie-eenheden in de muziekgeschiedenis. Een buitengewone muzikant, een buitengewone zanger en een buitengewone songwriter’, schreef de New Yorkse Village Voice. ‘Elk van deze talenten zou genoeg zijn om een carrière op te bouwen. Maar hij combineert ze, op ongekende hoogte.’ Ze hebben gelijk. Robert Cray staat met één voet in het verleden en één in de toekomst. Klinkt vertrouwd en fris tegelijk. Hij kan de sterren van de hemel spelen, om vervolgens de zaal zo stil te krijgen dat je een speld kunt horen vallen. Zijn solo’s zijn gevoelig, maar zoeken ritmisch en harmonisch de randjes op. Hij treedt graag in de spotlight, maar gunt ook zijn bandleden een aandeel in het succes. Zo mag drummer Les Falconer, als voormalige begeleider van Keb Mo, Toni Braxton, The O’Jays, Billy Preston en Johnny ‘Guitar’ Watson een ware veteraan, zelfs de leadzang voor zijn rekening nemen in de Otis Redding klassieker Nobody’s Fault but Mine.
Dat nummer staat op het repertoire in Am Tanzbrunnen, een mooie zaal vlakbij het Keulse deel van de rivier de Rijn. Maar dat kan morgen anders zijn. De setlijst wisselt namelijk elke avond. Cray speelt al zo lang met zijn muzikanten dat ze hem moeiteloos volgen. Kniebuigingen worden hierin niet vaak gemaakt. Wanneer vanuit het publiek om Don’t Be Afraid Of The Dark wordt geroepen, die andere grote Robert Cray hit, kaatst de 63-jarige ster de bal snel terug met ‘I am not.’
Hij wil het, hij kan het
Een allemansvriend lijkt Robert misschien wel, maar is hij dus niet. Het siert hem echter dat hij er – met meer dan veertig jaar ervaring en twintig albums, talloze hits en duizenden concerten achter de kiezen – geen moment de kantjes van afloopt. Zowel vocaal als op zijn onafscheidelijke Fender Stratocaster gitaar combineert hij een fenomenale timing en een geweldige techniek met een uitermate herkenbare sound. Al moet het uit zijn tenen komen, Crays soulvolle stem moet en zál die verrekte hoge noot halen. Zelfs in Right Next Door, dat hem als gegoten zit, zoekt hij de lastiger regionen op en voegt hij fraaie stukjes toe. Cray hoeft dat niet te doen, hij doet ‘t omdat hij het wil. En omdat hij het wil, kán hij het nog steeds.
Verleider
Ongemakkelijk voelt Robert zich wel een beetje over de verleiderrol die hij door Right Next Door opgeplakt gekregen heeft. In een interview met Rolling Stone verontschuldigde hij zich daar min of meer voor. Tijdens een aankondiging op het podium, een tijdje geleden, gaf hij er zelfs een leuke draai aan. ‘Het liedje gaat niet over mij, maar over mijn (trouwe en charismatische) bassist Richard Cousins. Dat wéten jullie toch, of niet soms?’.
