Muziek
The House Of God wordt even The House Of Love
Verwachtingsvol, zelfs wat opgewonden, pakt Jan Broers op de ochtend van 26 mei j.l. zijn platenkoffertje en selecteert uit zijn rijke bibliotheek van meer dan 30.000 platen, de singles van The House of Love. Jan maakt de reis vanuit Gilze naar Paradiso in Amsterdam om van het enige optreden van The House of Love op Europa’s vaste land te gaan genieten maar ook, of vooral, hoopt hij dat de mannen zijn singlecollectie willen signeren.
Jan zag ze al eens, net als Nirvana, op Pukkelpop, alweer bijna 30 jaar geleden.
The House of Love gaat dus al een tijdje terug, in 1986 werd deze Britse gitaarband door gitarist en singersongwriter Guy Chadwick samengesteld. Samen met drummer Pete Evans, gitarist Terry Bickers, gitariste Andrea Heukamp en bassist Chris Groothuizen vormden ze samen The House of Love. De band tekende al snel bij het Creation label en maakte vanaf de start een vogelvlucht; produceerde twee albums met hitsingles als Christine, Shine On, Destroy The Heart en The Beatles & The Stones.
Ondanks het succes was er niet veel liefde binnen de muren van de The House of Love. De invloed van drugs, het vertrek van Andrea, de overstap naar een ander label (Fontana) en de botsingen tussen Guy Chadwick en Terry Bickers deden de formatie als snel de das om.
Terry werd in 1989 de band uit gezet. Terwijl hij en Guy hun strijd in de pers voortzetten tourde The House of Love verder met vervangend gitarist Simon Walker. Hoewel niet van het van hetzelfde kaliber als Terry was het voor de band een van de meest succesvolle periodes, The Butterfly Album verkocht meer dan 400.000 stuks en een optreden in de Royal Albert Hall verkocht in no-time uit.
In 1991 was er een rustperiode maar het blééf stil …
Een nieuwe gitarist (Simon Mawby) en een tijdelijke bijdrage van Andrea zorgden er niet voor dat de tracks de hitlijsten haalden. In 1993 verliet ook deze Simon de band, Pete Evans hield het voor gezien en uiteindelijk verliet ook Guy de muziekindustrie.
Tien jaar later werden Terry Bickers, Guy Chadwick en Pete Evans opnieuw bij elkaar gebracht door voormalig agent van de band, Mick Griffiths. The House of Love bracht een album uit maar het echte succes bleef uit, de onverenigbare karakters echter niet.
Toch zochten ze elkaar in 2013 weer op en produceerden het album ‘She Paints Words In Red’. De belangstelling van het publiek bleek groter en deze keer bleven Guy en Terry samen door één deur te kunnen gaan. Begin 2016 werden zelfs drie concerten gepland. Nederland is het enige land is op het vaste land van Europa waar één van de drie exclusieve concerten wordt gegeven.
Jan Broers heeft lang op een nieuw optreden gehoopt. In aanloop naar dit exclusieve concert bekeek hij de foto’s van het optreden bijna 30 jaar geleden en luisterde, enigszins melancholisch, naar alle platen van The House of Love.
En velen met Jan. Er is een ware revival van de Britse gitaar- en shoegazebands uit begin jaren ’90 aan de gang. Hetgeen leidt tot reünies zoals die van the House of Love maar ook My Bloody Valentine, Swervedriver, Slowdive, Ride, The Wedding Present en Lush. Zo geeft The Wonder Stuff, ook deze avond, een kleine 66 kilometer verderop, een reunieconcert in het Haagse Paard van Troje.
De kenmerkende muziekstijl van deze gitaarband, waarbij het belang van mooie melodieën en soms overstuurde gitaren een grote rol spelen, vormt nu een inspiratiebron voor huidige bands zoals A Place to Bury Strangers, DIIV, The Pains Of Being Pure At Heart en Nothing. Zij zouden nooit bestaan of zo geklonken hebben zonder hun voorvaderen uit de jaren ‘90.
Jan Broers loopt met zijn platenkoffertje stevig vast door Paradiso, beetje verloren, zoekend naar het beste plaatsje.
Het publiek in Paradiso, slechts opgewarmd door de hoge temperatuur en niet door een voorprogramma, ontvangt the House of Love met een warm applaus. Dit wordt niet met een groet of praatje beantwoord maar met het direct inzetten van het nummer Hope, een track van hun debuutalbum. Hoewel ze niet dagelijks meer optreden zijn het hoorbaar geroutineerde en goede muzikanten. Het memorabele Christine volgt maar er zijn toch nóg een paar tracks nodig voordat óók de heren zijn opgewarmd.
Jan Broers zingt alles woord voor woord mee en wíl gewoon dat het, op z’n Brabants gezegd, kei-goed is.
De rest van het publiek, zowel zij die met The House of Love zijn opgegroeid als zij die het van hen hebben meegekregen willen ook dat dit concert onvergetelijk wordt. Ook de wil van The House of Love is er maar pas na het zesde nummer (Plastic) komt The House of Love op stoom.
Guy en Terry, soms vergeleken met Morissey en Johnny Marr van The Smiths, vormen een sterk op elkaar ingespeeld duo. Net als een tandem; samen op pad, dezelfde weg, dezelfde prachtige omgeving maar weinig communicatie onderling.
Terry excelleert op zijn gitaar, een fan ‘luchtgitaart’ fanatiek mee en krijgt een ‘thumbs up’ van hem terug. Guy’s bariton met het warme en betrouwbare timbre vult de kerk en de harten. Zijn gitaarspel wordt abrupt verstoord door het breken van een snaar maar professioneel zingt en speelt hij door. De oplettende roadie wisselt zijn gitaar. Dit is de eerste keer dat Guy contact maakt met het publiek en hen een verontschuldigende glimlach gunt.
De frontmannen kunnen leunen op de strakke basis de drums van Pete Evans en de bas van Matt Jury.
Jan Broers ziet het gebeuren, zijn held Guy Chadwick raakt op dreef en lijkt zelfs geroerd. Of is die druppel op zijn wang geen traan maar slechts zweet? Het maakt niet uit, Jan wil zo graag dat het onvergetelijk is, dat dat het ook is.
In anderhalf uur verandert de voormalige kerk in Amsterdam langzaam maar zeker van The House of God in The House Of Love, een geloof dat met liefde door het publiek wordt omarmt. De band geeft de fans een mooie dwarsdoorsnede van het in 30 jaar opgebouwde repertoire, alle hits komen aan bod met een paar nieuwe nummers. Shine On laat op zich wachten. Het publiek smeekt om verlossing. En dat krijgen ze. In de toegift stort The House of Love Shine On als een zegen uit over het publiek. Geloof, Liefde, Nostalgie en Melancholie voeren de boventoon deze avond. Is dat erg? Nee.
Jan Broers heeft genoten en baant zich een weg tussen het vertrekkende publiek op zoek naar een mogelijkheid om zijn singles gesigneerd te krijgen.
