Muziek
Review
Frans Bauer maakt wat tijd voor je vrij
Voor zijn fans heeft hij wel even tijdens zijn show Tour de Frans.
Afgelopen vrijdag was ik bij een show uit de Tour de Frans reeks. Wat me meteen bij binnenkomst al opviel is dat de inloopmuziek die in de zaal opstond van hemzelf is. Eerlijk gezegd heb ik dat nog nooit gehoord. Altijd wordt er muziek gedraaid, van een voorprogramma of van een bandje dat wel raakvlakken heeft met de hoofdact, maar er wel altijd van afwijkt.
Zo niet bij Frans. Dat past overigens precies in zijn standpunt: zijn favoriete muziek is nu eenmaal die van hemzelf. En eigenlijk vind ik het ook best wel logisch. Je koopt een kaartje voor Frans Bauer, dan wil je ook Frans Bauer horen. Dus waarom niet al als je de zaal inloopt.
Tijdens de show wordt me duidelijk hoe enorm de liefde van de fans voor de artiest is maar ook dat de liefde van Frans voor zijn fans minstens net zo groot is. Hij is benaderbaar, zoekt het contact met zijn publiek, haalt ze het podium op, neemt de tijd voor een foto en pakt op zijn gemak cadeaus uit. Vanaf het eerste nummer staat de zaal trouwens op van de stoelen, doet de polonaise, lacht om zijn grappen, ze hebben Frans al vanaf het eerste moment in hun armen gesloten.
Hoeveel de muziek van Frans betekent voor zijn fans wordt halverwege de show nog eens benadrukt. Een ernstig zieke vrouw wordt het podium opgeholpen en klemt zich vast aan haar favoriete zanger. Een nummer lang houdt Frans haar overeind, daarna krijgt hij een ingepakt hart van haar. Uit alles blijkt dat deze vrouw niet lang meer te leven heeft en nog één keer bij dit concert wilde zijn. Als ze dan ook nog uit de grond van haar hart zegt: “Dit is de mooiste avond van mijn leven”, voel je de emotie door de zaal gaan. Ik krijg er kippenvel van op mijn armen en ik zie dat Frans zelf ook volschiet. Als ik hem daar na de show naar vraag, vertelt hij dat dit soort momenten nooit wennen. Het gebeurt vaker, mensen storten letterlijk hun hart bij hem uit. Dat schudt hij niet zomaar van zich af, dat blijft aan hem kleven en neemt hij mee naar huis.
Het zegt iets over de artiest, zijn muziek en welke rol beide in het leven van zijn fans innemen. Eerlijk tot op het bot. Frans is zoals hij is. Hij houdt van wat hij doet, van de muziek die hij maakt, daar zit niets geveinsd in. En dat voelen zijn fans. En die geven hem, soms letterlijk, hun hele hebben en houden terug. De naam ‘levenslied’ is zelden meer op zijn plaats dan bij Frans Bauer. Een lach en een traan, maar vooral het gevoel dat tijdens zijn concert allemaal familie zijn.
