Le Guess Who? festival 2017 springt alle kanten op

Een muzikale wereldreis in vier dagen.

Er staat een Noord Afrikaanse vrouw van middelbare leeftijd heel erg te genieten bij een optreden in TivoliVredenburg. Met haar mobiel – en als die vol is, met haar tablet – filmt ze alles. En ze zingt letterlijk alles mee. Op het podium staat Maâlam Hossam Guinia & Band die traditionele Afrikaans Gnawa speelt. Ik heb voor ik de zaal inloop nog nooit van deze band gehoord. Maar het tafereel raakt me. In mijn hoofd bedenk ik dat dit waarschijnlijk de muziek is waar deze vrouw mee is opgegroeid, die haar weer terugbrengt naar haar jeugd, haar dorp, haar ouders. Muziek is zo universeel en tegelijkertijd zo persoonlijk.

Ik was dit weekend op het Le Guess Who? Festival in Utrecht. Gecentreerd rondom het muziekcentrum TivoliVredenburg maar verder ook op heel veel podia in de stad. Een eclectisch festival dat alle kanten opspringt. Denk aan het meest onbekende van Lowlands, Best Kept Secret, Festival Mundia, North Sea Jazz en Woo Hah. En dat dan in één festival. En een festival dat het presteert om de grote namen, waar ik ook nog een cd van de kast heb staan, verborgen te houden tot ze op het podium staan. Voor mij is dit weekend dan ook één grote ontdekkingsreis geweest.

Mijn eerste avond begint met een Bulgaars vrouwenkoor in de Domkerk, gaat dan via de electronische muziek van Sudan Archives, via een geïmproviseerde set van de Nederlandse jazz drummer Han Bennink met Thurston Moore (Sonic Youth) naar het Malinese duo Amadou & Mariam om vervolgens te eindigen bij een zanger uit Libie die begeleidt wordt door een Turks-Nederlandse band. En dat is pas dag 1.

Stuk voor stuk allemaal artiesten waar ik niet perse een kaartje voor zou kopen. Maar als het zo in deze vorm, een festival, wordt aangeboden dan vind ik het heerlijk om zalen binnen te lopen en te kijken of ik het leuk vindt. Driekwart van wat het festival me biedt ken ik niet. Het enige wat Le Guess Who van je vraagt is of er voor open staat iets nieuws te leren kennen.

In de tien jaar dat Le Guess Who bestaat is het uitgegroeid tot een festival dat internationaal heel goed bekend staat. Niet voor niets was er dit weekend geen AirBnB of hotel kamer meer te krijgen. Dat hoor je ook terug in de wandelgangen. Mijn eigen waarneming is dat minstens een derde van de bezoekers van buiten Nederland komt. Een mooi succes.

Wat dit soort stadsfestivals zoals ook het Amsterdam Dance Event en Eurosonic in Groningen kenmerkt is een grote keuzestress. Er is zoveel aanbod tegelijkertijd dat keuzes maken onvermijdelijk is. En een goede planning. Want de zalen waar je heel graag iets wil zien lopen snel vol. Daar moet je dus vroeg bij zijn. Of een andere keuze maken en je laten verrassen door iets wat je niet kent. Daardoor beleeft iedereen ook zijn of haar eigen festival.

Na de laatste surprise act op zondagavond, de New Yorkse Princess Nokia, loop ik naar buiten met het gevoel als of ik in de tijd van een weekend de hele wereld ben over gereisd. Met als souvenir een volle Spotify lijst met nieuwe toffe muziek. En een hele lading foto’s.
Volgend jaar weer!