Muziek
Review
Liam Gallagher als Rock ’n Roll Star in de AFAS Live
Liam Gallagher bewijst in de AFAS Live nogmaals dat goede muziek tijdloos is.
De eerste keer dat ik Liam Gallagher met zijn lippen aan de microfoon geplakt zag staan is nu bijna 24 jaar geleden. Dit was nog net voor de eerste Oasis plaat Definitely Maybe uitkwam. In het snikhete New York speelde een toen nieuwe Engelse band op het New Music Seminar. In een kleine club, of zeg maar liever een grote kroeg: The Wetlands. Het minipodium bood nauwelijks plaats aan de Mancunian attitude van Liam. Daar hoorde ik voor het eerst nummers als Supersonic, Cigarettes & Alcohol en Live Forever. Ik was meteen verkocht.
Door de jaren heen heb ik Oasis regelmatig live gezien. Meestal heel goed, soms dramatisch als het weer niet boterde tussen Noel en Liam. Ook toen de band uit elkaar viel en beide broers hun eigen pad bewandelden, ben ik ze blijven volgen. Ik heb mijn best gedaan om Beady Eye, het soloproject van Liam, goed te vinden, maar dat is me nooit helemaal gelukt. Met Noel’s High Flying Birds ging dat beter.
Maar vanavond staan we weer aan het begin van een nieuw hoofdstuk in het Gallagher boek. Vorig jaar op Pinkpop kondigde dit zich al aan. Voordat er een plaat uit was stond daar opeens Liam Gallagher. Als soloartiest, met zijn eigen band, onder zijn eigen naam. Het hoofdstuk Beady Eye volledig afgesloten. Wat ik toen zag smaakte naar meer.
Met een gezonde dosis verwachtingen stap ik de AFAS Live in. Compleet uitverkocht, iets wat hem met Oasis wel, maar met Beady Eye nooit is gelukt. Net als op Pinkpop gaat Liam er met gestrekt been in. Hij opent met Rock ’n Roll Star, het eerste nummer van de eerste Oasis plaat. Een opener die de temperatuur in de zaal meteen een paar graden hoger zet. Meteen gevolgd door een tweede Oasis nummer: Morning Glory. Het helpt zeker mee dat er een groot aantal Engelsen in de zaal staan die voor een gegarandeerd feest zorgen. In Nederland is Liam een Rock ’n Roll Star, in Engeland is hij een Rock ’n Roll God.
Het wordt me duidelijk. Deze tour, deze plaat, is de ware doorstart van Liam na Oasis. Hij speelt live alleen nummers van As You Were en Oasis. Beady Eye wordt totaal genegeerd.
Overigens speelt hij wel precies andere Oasis nummers dan zijn broer. Het enige nummer dat ze allebei spelen is, hoe kan het ook anders, Wonderwall. Hierbij vind ik de stem van Liam nog steeds beter passen, maar dat is misschien persoonlijk. Volgende maand, op 19 april, kan ik dat nog eens checken als Noel op precies dezelfde plek ongetwijfeld hetzelfde nummer zal brengen.
Na Wonderwall is het tijd voor de toegift. Achter elkaar speelt Liam Supersonic en Cigarettes & Alcohol, om af te sluiten met Live Forever. Het is 24 jaar geleden dat ik ze voor het eerst hoorde en nog steeds staan deze nummers als een huis. Het beste bewijs dat goede muziek tijdloos is.
