Op ontdekkingstocht door Rotterdam tijdens Motel Mozaïque

Met de OV-fiets van podium naar podium.

Ik houd van stadsfestivals. De meest bekende zijn waarschijnlijk het Amsterdam Dance Event en Eurosonic in Groningen. Maar Motel Mozaïque in Rotterdam, kortweg MoMo, vind ik één van de leukste. Dat heeft onder andere met de stad Rotterdam te maken. Doordat je op je OV-fiets van podium naar podium rijdt ontdek je een stad op zijn best. MoMo is opgebouwd rondom het Schouwburgplein waar het openluchtdeel, het Plaza Mozaique is opgetrokken en waar Theater Rotterdam wel vier podia heeft waar doorlopend muziek, dans of andere vormen van theater plaatsvinden. Wat verder weg, maar evengoed op loopafstand liggen de podia die deelnemen aan het festival zoals Rotterdams trots Rotown, jazzpodium Bird en het wat meer alternatieve podium Worm. Als je van Worm naar de Arminius kerk loopt, de kerk die voor MoMo ook omgetoverd is tot prachtige locatie, dan is het lastig om niet te blijven hangen op de vele terrassen van de Witte de Withstraat.

Voor mij is MoMo ook zo leuk omdat het een ontdekfestival is. Natuurlijk stippel je van te voren een programma uit, maar daar kun je net zo makkelijk weer van afwijken als iets niet helemaal je smaak is of als je ergens binnenloopt en totaal geboeid wordt daar wat er gebeurd.

Al op dag één overkomt me dat laatste. Ik was benieuwd naar de show van Winne en was op tijd in de grote zaal van Theater Rotterdam. Toen het licht uitging stapte er eerst een danser het podium op, Gil the Grid zette met zijn bizarre lichaamsbeweging en beheersing een korte voorstelling neer waar ik letterlijk stil van viel. Een geweldige opmaat naar de emotionele show van Winston Bergwijn, kortweg Winne. Pas vier en een halve maand geleden verloor hij zijn vriend en muziekmaat Feis die met oud en nieuw tijdens het sussen van een ruzie om het leven kwam. Winne ging uiteindelijk door met zijn tour maar vertelde op het podium dat ie het er heel moeilijk mee heeft gehad. Een diepe, donkere periode. Het geeft dit optreden op MoMo een diepere lading. Om me heen zie ik bij een aantal bezoekers tranen in hun ogen. Toch eindigt het concert niet treurig. Het leven moet tenslotte ook gevierd worden.

MoMo is niet alleen muziek, er is poëzie, theater, je kunt op stadstour met Winne door zijn wijk, er is kunst, het is teveel om op te noemen. Zo begint dag twee voor mij met een performance van Rosalie Wammes, die vanuit een glazen piramide videokunst maakt.

Er is veel aandacht voor lokaal talent, zoals Say Sue Me. Ik kies voor de elektronische muziek van het Berlijnse Apparat om vervolgens naar Bird te gaan voor de R&B van Rimon en door naar Rotown voor de pubrock van Cherry Glazerr. Dan weer naar het Schouwburgplein om een stukje af te dansen bij Jungle By Night.

Als afsluiter van de avond kies ik voor de explosieve punk van het Belgische Cocaine Piss. Dat is het mooie aan MoMo, diverser dan dit krijg je het bijna niet. Geen enkele bezoeker legt hetzelfde programma af, gok ik.

Zaterdag is in mijn ogen en voor mijn smaak het sterkste programma. Ik kijk uit naar Nilüfer Yanya, de singer-songwriter uit Londen wiens ster rijzend is. Black Midi, met bijzondere, bijna wiskundige-achtige rock, de noiserock van Yak, de swingende turkfunk van Altin Gün en natuurlijk de band van het moment, Fontaines D.C. Deze Ierse band toert uitgebreid door Europa en Amerika en dit MoMo optreden is voorlopig het laatste in Nederland. De rij voor Rotown is lang en binnen is het echt afgeladen vol als de band het podium betreedt. Stoïcijns wordt een beukende set over de aanwezigen uitgeserveerd.

Drie intensieve dagen vol met nieuwe muziek, nieuwe ervaringen en ook een hernieuwde kennismaking met een fijne stad. Motel Mozaïque is een uitgebalanceerd festival samengesteld voor en door liefhebbers. Tot volgend jaar!